Ik zou mij er niet mee bemoeien. Zolang het groepsproces er niet door verstoord wordt, zijn het privé-zaken. Hoe iedereen zijn leven inricht en doet en laat moet men zelf weten. Maar anderen moeten er geen last van hebben, in dit geval de groep. (vaak is er sprake van jaloerzie van anderen die 'het ook wel zouden willen')

Mensen die met elkaar in contact komen, binnen een werkcontext, een opleidindingstraject of gewoon aan de kassa van de supermarkt, kunnen zich tot elkaar aangetrokken voelen en "last" krijgen van verliefdheid. In de praktijk zijn het evenwel heel vaak de anderen, niet verliefden, die er last van (menen) te hebben en klaar staan met kritiek. Nochtans betreft het hier in wezen iets positiefs. Naast alle elende en disharmonie die iedere dag aan de orde is lijkt het mij in beginsel een (welgekomen) afwisseling om twee mensen lief met elkaar te zien omgaan, ook in de hier bedoelde betekenis. Ik zou derhalve niets ondernemen om het (nu nog gelukkige stel) op andere gedachten te brengen. Het betreft hier immers, laat het duidelijk wezen, een privé-aangelegenheid die, zolang er geen negatieve invlloed voor het leerproces van uitgaat, dient gerespecteerd te worden. Ik zou het overigens, onder deze voorwaarde, niet als tot mijn opdracht behorend beschouwen om daarover aan mijn opdrachtgever te rapporteren. Wat betreft de klagers: zij hebben recht op hun eigen mening waar ik wil naar luisteren, maar dienen zich van verdere inmenging te onthouden.

wat mensen prive doen is niet een zaak die een werkgever aangaat. Echter, als het de sfeer etc. beinvloedt zal je "iets" moeten doen. In het verleden ook zo iets meegemaakt op mijn afdeling. Ik heb het volgende gedaan< ieder van de betrokkene apart genomen, vervolgens verteld wat "men "mij gemeld heeft, maar dat ik niets met hun priveleven te maken heb, dat ze daar zelf verantwoordelijk voor zijn. Maar, dat ze door hun gedrag de sfeer negatief beinvloeden en dat ik er vanaf nu op reken dat ze geen aanleiding meer geven tot opschudding/geroddel/collectieve verontwaardiging, Etc. Zo laat ik dus in het middel wat IK van de ontrouw denk en kunnen ze zelf beslissen of ze er (stiekum) mee doorgaan

Je bent als externe trainer niet in de positie om de twee "overspeligen" aan te pakken (ongeacht of dit goed of kwaad is, het is niet aan jou). Nu komen er twee collega's klagen bij jou. Ook dan is het jouw taak niet om handelend op te treden. Wel is het zo dat je de twee klagende collega's kunt coachen in het zoeken van een goede strategie om hun collega's al dan niet aan te spreken. Ik kan me namelijk voorstellen dat een collega in een bilateraal gesprekje aangeeft geenszins van plan te zijn de zaak "te openbaren" en dat het uiteraard ieders eigen verantwoording is wat hij/zij prive doet, maar dat de grenzen tussen werk en prive wel gerespecteerd mogen worden. Ongetwijfeld hebben deze escapades invloed op de sfeer binnen het team (anders kwamen de getuigen niet bij de trainer "klagen"). Er niets over zeggen en doen alsof er niets is gebeurd, is een garantie voor een (langzaam, maar zeker) "mindere" sfeer. Je kunt (moet) als getuige/collega natuurlijk uiterst discreet zijn, maar je toont wel respect voor de ander als je laat weten dat je zorgen hebt over de gevolgen voor de collegiale verhoudingen.
De trainer kan dus hooguit de "getuigen" helpen in het zoeken naar hun eigen stategie in deze casus, maar moet zich zelf ver houden van directe actie. Een gesprek met de werkgever is eveneens niet zijn taak. Het enige waar de trainer over rapporteert is het resultaat van de training.

Verliefdheid op het werk is een van de gewoonste dingen ter wereld. Het komt vaak voor. Vooral groepsdynamisch heeft het echter invloed. De ontwikkelingen in een groep worden er in het merendeel van de gevallen behoorlijk door beinvloed. Overigens: dat kan net zo goed in positieve als in negatieve zin.

De meeste opdrachtgevers die ik over deze 'case' sprak, zouden het dolgraag hebben willen weten. En ze hadden er geen van allen problemen mee.

Je kunt zeggen dat het pas een probleem wordt, als het zich ook daadwerkelijk manifesteert als een probleem. Openlijk. Met een sfeer van discrete uitwisseling of roddel kan je weinig. Maar als de dingen op tafel komen te liggen, kan je er ook wat mee.
De meeste trainers die ik ken geven aan dat ze er niet met de opdrachtgever over zouden praten. Het is de verantwoordelijkheid van de mensen zelf. Ik deel die mening wel.

Bent u zelf wel eens verliefd geweest op een collega? Ik wel, al is het al weer een tijd geleden. De prestaties werden er bij mij beter op (is een effect), maar ik ken mensen die onverschillig werden over hun functioneren (is ook een effect). De opdrachtgever zal dat vanzelf opmerken, en als hij kritisch genoeg is zal hij vragen gaan stellen. Komt het dan op tafel, dan wordt het vanzelf zichtbaar. In een organisatie is de prestatie maatgevend, en uiteraard ook het gedrag, maar de prestatie blijft richtsnoer.

Ik heb het destijds niet gemeld. De 2 klagers heb ik geadviseerd hun verliefde collegae te vertellen wat ze beleefden en te kijken of ze samen een oplossing konden vinden. Het pakte voortreffelijk uit.