de vraag is natuurlijk of dit soort afrekenen echt helpt. In vele gevallen zijn de mogelijkheden om de resultaten te beinvloeden niet zo groot en levert de onzekerheid die van dit soort beleid uitgaat alleen maar minder betrokkenheid bij een bedrijf of instelling op. Je hebt dan heel wat meer managers nodig om iedereen in de gaten te houden. Uiteindelijk worden mensen niet gelukkig van de inherente onzekerheid over hun positie en lijden hun prestaties daaronder. Bij de ABN-AMRO is dit soort beleid al langer aan de gang en ik kan niet zien dat de aandeelhouders daar beter van zijn geworden.

Afrekenen hoort tot de taak van managers, en met name bij topmanagers. Afgerekend worden dus ook.

De existentie van de organisatie hangt af van de som van het totaal aan medewerking van iedereen binnen deze organisatie. Willen we door zal er moeten worden gemeten en adequaat moeten worden gehandeld. Of de afrekening direct moet leiden (lijden?) tot exit is hier de vraag. Het is het uiterste middel maar zal soms moeten worden gebruikt.
Een APK zal goed zijn voor iedere manager.

Volgens vooropgestelde meetpunten preventief handelen richting afspraken. Van hieruit wordt t.a.v. iedere doelstelling de kwaliteit van resultaten/tussenresultaten, beoordeeld. De afrekening, hoe die ook uitvalt, kan op het eind volgens deze simpele methode niet rauw op je dak vallen.

Dit betekent dus dat de leidinggevende inhoudelijk weet wat er speelt. Nou, juist daarover heb ik soms mijn twijfels en klakkeloos tengevolge van te lage bedrijfscijfers daden stellen kan natuurlijk niet. Dit dient geen enkel (bedrijfs)doel.
Het blijft wel lastig.

In uw artikel schrijft u dat de heer Tilmant nog geen jaar werkzaam is bij ING, voor zover ik weet is dat sinds 1998 toen de ING Groep het Belgische BBL overnam. Tilmant trad vanaf dat jaar toe tot de Raad van Bestuur van ING.