Vroeger waren de arbeidsverhoudingen strak en simpel: je moest gewoon doen wat de baas zei. Hoe beperkt de reikwijdte van een beslissing ook was, je liet het wel uit je hoofd om daar je eigen interpretatie aan te geven zonder de baas daarin te kennen. Tot diep in de jaren tachtig kon je daar op Franse postkantoren nog zeer tijdrovende voorbeelden van meemaken.
In Nederland moest er echter in de jaren zestig en zeventig al van alles gespreid worden, ook de macht. Mensen moesten hun eigen verantwoordelijkheid nemen, dat was veel beter voor de motivatie. En het werd in de jaren tachtig en negentig allemaal nog veel mooier, toen ook nog de persoonlijke zelfontplooiing om de hoek kwam kijken. Dat hebben we geweten. Er werd zelfontplooid dat het een aard had.
In dit mellow yellow sfeertje gaf h...
De existentie van de organisatie hangt af van de som van het totaal aan medewerking van iedereen binnen deze organisatie. Willen we door zal er moeten worden gemeten en adequaat moeten worden gehandeld. Of de afrekening direct moet leiden (lijden?) tot exit is hier de vraag. Het is het uiterste middel maar zal soms moeten worden gebruikt.
Een APK zal goed zijn voor iedere manager.
Volgens vooropgestelde meetpunten preventief handelen richting afspraken. Van hieruit wordt t.a.v. iedere doelstelling de kwaliteit van resultaten/tussenresultaten, beoordeeld. De afrekening, hoe die ook uitvalt, kan op het eind volgens deze simpele methode niet rauw op je dak vallen.
Dit betekent dus dat de leidinggevende inhoudelijk weet wat er speelt. Nou, juist daarover heb ik soms mijn twijfels en klakkeloos tengevolge van te lage bedrijfscijfers daden stellen kan natuurlijk niet. Dit dient geen enkel (bedrijfs)doel.
Het blijft wel lastig.