Angstcultuur. Lekker woord. Fascinerend woord. En ik schiet altijd een beetje in de lach. Waarom? Misschien door de onbeholpen knulligheid van de menselijke natuur. Dat we zo naar de kloten zijn met z’n allen, dat we elkaar gaan intimideren. Dat we elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Dat we elkaar ‘dingen te verstaan’ geven, in plaats van dat we gewoon even wat uitspreken, vragen, overleggen, of afstemmen.
Angstcultuur. De fantasie gaat lopen en er komen hele scènes voor de bedrijfscabaretvoorstelling boven. Hoe gaat dat bij een angstcultuur? Loopt iedereen heel voorzichtig over de gang van het kantoorpand? Praten mensen zacht? Houdt iedereen z’n kaken stijf op elkaar tijdens een vergadering?
Veranderd het onderwerp als Henk binnenkomt? Twee geschrokken gezichten, direct weer in de pl...