Dit geeft de burger moed! Wat een goed verhaal. Ik geloof heilig in (de visie van) mensen als Jos de Blok en Jan Rotmans. Het probleem is dat we blijven hangen in het denken in the box en vasthouden aan bekende systemen. Bij het lezen en recenseren van "Nooit Af" schreef ik over de roadblocks:

1: The difficulty lies not so much in developing new ideas as in escaping from old ones (J.M. Keynes, met dank aan Peter Hall);

2: We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijzen die het heeft veroorzaakt (Albert Einstein);

3: Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg, maar waarschijnlijk minder….(kg)

Loslaten, vertrouwen. Je mensen weten het beter dan jezelf.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het een soort vrijgevochten cowboyclub is maar dan in de zorg. Iedereen die houdt van zijn/haar vak, is blij dat ie aan de slag kan en mag. Het kunstje doen waar je zo goed in bent. Staan onvoldoende stil bij de consequenties en de vele in te leveren rechten. Het is dit of niks. Als het je niet aanstaat, dan stap je toch lekker op, voor jou 10 anderen.
Na jaren trouw dienstverband, rest men slechts een tijdelijk contractje. Daarna fluit je er alsnog uit. De oude getrouwen, versleten gewrichten, rugklachten, af en toe een verzuimpje, zijn de duurste krachten, hoppa! ½ jaartje, contract loopt af, het was leuk, bedankt, tot ziens. Werk je nog wel even die stagiaires in! Een dijk aan ervaring, kennis en routine loopt de deur uit. Dit komt de kwaliteit ‘over all’ niet ten goede. Tot groot verdriet van vele cliënten.
Ontslagrecht versoepeld, WW versoberd, rest nog slechts de bijstand. Met een beetje mazzel krijg je dan je oude baan terug in het kader van de participatiemaatschappij. Niet als trotse en blije werknemer met hart voor de zaak en de cliënten, maar als uitkeringsgerechtigde, om het recht op je uitkering te mogen behouden. Dat is ongeveer ⅓ van wat je salaris nog niet zo lang geleden was.
Daarnaast kun je natuurlijk als vrijwilliger net zo veel uren draaien als je wilt. Zeer zeker in de zorg. De verdiensten zullen niet stijgen. Stel dat je een tegemoetkoming krijgt, trekken we dit direct van je bijstandsuitkering af. Lekker motiverend dit. Of je op de bank ligt of je kreupel werkt, inkomen blijft gelijk. Er zijn zelfs gemeenten waar de waarde van het voedselbankpakket van de uitkering wordt afgetrokken.
Ook de ‘mondige’ werknemers, die bij wantoestanden de dialoog niet uit de weg gaan, in de ondernemingsraad zitten, opkomen voor de rechten van werknemers en cliënten, worden z.s.m. gelubd. Met lastige werknemers, die de vinger op de zere plek leggen, in discussie kost tijd en geld, daar hebben leidinggevenden en directie helemaal geen trek in. Onruststokers gaan er uit. Ja-knikkers krijgen een opleiding aangeboden van de baas. Leidinggevenden worden meer dan ooit gedwongen naar boven te likken en naar beneden te trappen.
HARD WERKEN VOOR WEINIG EN NOOIT CHAGRIJNIG. Moet kennelijk de trend weer helemaal gaan worden. Terug naar de 30er jaren? Ik maak mij hier echt ernstig zorgen over. Zou hier best eens op een gezonde manier over van gedachten willen wisselen met bepaalde personen. Zou de handrem nog aangetrokken kunnen worden? Dagje Den Haag maar weer?

Dag Yvonne,

Ik begrijp dat je je erg zorg maakt over de 'race to the bottom' (kwa financiële waardering) en ook de keerzijde van het zzp-cowboyschap c.q. het afwentelen van de marktrisico's op individuele mensen/professionals in hun vak.
Er lijken zich twee werelden te ontwikkelen: die van zzp'rs onder het motto 'leven & werken' doe je zelf (in volstrekt eigen verantwoordelijkheid, rekening & risico), én de wereld van de (middel)grote organisaties, waar je een baan hebt, een functiewaardering, voorzieningen voor een leven-lang-leren (in organisatieland wel te verstaan in concurrentie, niet in de eigen organisatie, waar je mentaal en fysiek wordt uitgeknepen als een citroen. (25% van medewerkers tussen 30 en 45 jaar zit tegen een burn-out aan; bron onderzoek Zilveren Kruis).
Kortom is er een derde weg? Misschien moet je een facebook-pagina aanmaken. En kunnen we daar het gesprek met meerderen voortzetten.

groeten,
Dhian Sioe Lie XS