Slim, snel, sociaal, maar dan gelijktijdig voor georganiseerden en ongeorganiseerden. Dat blijkt ook nu weer de hamvraag. Wie bepaalt de koers en de uitkomst van cao onderhandelingen? Natuurlijk alleen de georganiseerden, die betalen en dragen actief bij voor deze invloed. Het wordt voor werkgevers maar al te gemakkelijk als ze de ongeorganiseerden aan het woord laten, een gemakkelijke prooi om hun wensen door te voeren. Vakbonden zijn onafhankelijk en professioneel en kunnen met de wet in de hand werkgevers tot afspraken dwingen. Als vakbonden hierin voorbij zouden gaan aan wat werknemers wensen dan zouden ze allang niet meer bestaan. Als vakbonden hierin éénzijdig alleen luisteren naar jongeren of senioren idem dito, Nee vakbonden geven zich wel degelijk rekenschap van de mening van ongeorganiseerden, maar kunnen alleen dan hun stem vertegenwoordigen als deze hun stem laten horen bij die vakbond. En dat kan op vele manieren, niet alleen in de zaaltjes of bij acties. Vele ongeorganiseerden weten meer dan eens de vakbonden te vinden en ze te overtuigen. Het zijn toch immers ook de collega's van de georganiseerden. Het is juist aan de vakbond om goed naar alle signalen van werknemers breed te luisteren maar uiteindelijk hun koers en stem te laten bepalen door hun eigen achterban. En vakbonden doen dat meer en meer. Getuige ook hun groei de laatste jaren.

Vakbonden, werkgeversbranches samen zijn de spil van het sociaal overleg. Wil je daarbij zijn en invloed hebben dan is het je wat waard en draag je bij. Voor niets gaat de zon op. Invloed die je niet samen bevecht is het niet waard om te hebben. Dat maakt lui en biedt nog meer achteroverleunend consumerend gedrag. Ook hierbij geldt dat je als individuele werknemer en werkgever een verantwoordelijkheid draagt voor het collectief.

Leon Vincken,

Even een opmerking over de laatste alinea's van dit stuk.
Een CAO wordt tot stand gebracht door een vakorganisatie en de wet bepaald dat die CAO voor alle onder deze CAO vallende functie, de rechten van de CAO krijgen.
Zodra niet georganiseerden inspraak willen hebben, dan gaan we praten over Arbeidsvoorwaarden per bedrijf en dus niet vallend onder een CAO.
Werkgevers zijn goed georgasniseerd in hun branch organisaties, maar werknemers hebben daar geen geld voor over, dan ook maar geen rechten op inspraak, wanneer we over de CAO blijven praten.
Misschien kunnen we terug gaan naar de Individuele Arbeidsovereenkomsten, de vraag is of de werkgevers daar op zitten te wachten.
Dus de uitdaging ligt bij de niet georganiseerde jonge werknemers, die denken dat zij het individueel kunne maken!