Op regelzucht.nl verscheen afgelopen week een kritische bijdrage over het functioneren van de jeugdzorg: “Jeugdzorg en het ‘Savanna’-effect”. De reacties stroomden binnen. Wat opviel was de mate van betrokkenheid met het onderwerp in de reacties, veelal van daadwerkelijk bij misstanden betrokken mensen.

De reactie van een zogenaamde “Batman”: “Jeugdzorg c.q. Kinderbescherming zijn machtsblokken geworden die geen contact en of reflectie met de maatschappij hebben, onze nieuwe generatie mag onder geen beding daaronder lijden. Per jaar overlijden er tussen de 50 a 80 kinderen aan mishandeling, de VN-rechten en of Europese wetten voor het kind en zijn familieleven worden met voeten getreden, gender-appartheid, etc.. Met deze jarenlange historie kan je me naar mijn mening je bestaansrecht als instituut absoluut niet meer verantwoorden. Wij als volwassenen zijn er verantwoordelijk voor dat onze nieuwe generatie het beter gaat dan wat onze kinderen en betrokken ouders nu wordt aangedaan.”

De hoofdredacteur van 0l25 (toonaangevend tijdschrift binnen de sector jeugdzorg) Donald Suidman, reageerde als volgt: “Boze vaders roeren zich ook in de discussie. Maar dat gaat van dik hout zaagt men planken. bot, boos, respectloos en op de man spelend. Hun kritiek is vaak terecht, maar zolang ze het op die toon brengen, zal niemand hen serieus nemen, en zullen ze in hun eigen internetcircuitjes blijven, met af en toe een uitstapje naar het dak van de rechtbank.” Hiermee gaf hij duidelijk weer hoe arrogant de sector kan reageren: mensen die gruwelijk last hebben van een zieke hulpverleningscultuur worden als bot, boos en respectloos weggezet. Zijn reactie bevestigde naadloos de kritische toon van het artikel.

Een van de reacties handelde over het duivelse dilemma waar hulpverleners vaak voor worden geplaatst: of te vroeg of te laat ingrijpen in een gezinssituatie. Hier is geen managementparadigma op los te laten, volgens de schrijver. Hoewel dit aardig klinkt is de werkelijkheid toch anders. Savanna bleek geregeld blauwe plekken te hebben en ook had ze een spraakachterstand. Het gezin werd overspoeld met professionele hulpverleners, die geen van alle melding hebben gedaan bij het meldpunt kindermishandeling. Dat waren achtereenvolgens de kinderarts, de sociaal-psychologisch verpleegkundige, de medewerkster van de gespecialiseerde thuiszorg, een medewerkster van de basiszorg kwetsbare kinderen, de huisarts en de psychiater. Alleen de kraamhulp en de verloskundige sloegen meteen alarm bij het meldpunt kindermishandeling. Kom nu alsjeblieft niet aan met een duivels dilemma. Dit is gewoon een gebrek aan professionaliteit, waarop weldegelijk managementparadigma’s op los te laten zijn.

Nee, de jeugdzorg gaat liever aan de gang met dure speeltjes als congressen, waar hoge ooms en tantes mooie dingen roepen en vervolgens alles bij het oude laten. Een ander, nu erg actueel speeltje, is de invoering van een elektronisch centraal dossier. Kosten: 25 miljoen euro. Leuk hebbedingetje, dat geen zier zal oplossen, managementaandacht slorpt en hulpverleners nog meer focust op wat ze eigenlijk niet zouden moeten doen: elkaar bezighouden met rapportages en bureaucratie.

Zijn er creatieve geesten onder de bezoekers van managementsite die goede baanbrekende suggesties hebben om deze terminaal zieke sector weer op de been te helpen? Reageer dan!

Lees het artikel “Jeugdzorg en het ‘Savanna’-effect’ en de reactie erop op www.regelzucht.nl.