Bert Overbeek is trainer, coach en interim manager, maar tegenwoordig kan je ook zeggen: organisatiedokter en -innovator. Opgeleid door NS en Schouten en Nelissen, besloot Jongebazen-oprichter Bert Overbeek na 25 jaar loondienst om voor zichzelf te gaan werken. Hij wilde zijn klanten meer op maat bedienen, de basis van zijn werk verdiepen en de kwaliteit van zijn werk vergroten en had het gevoel dat hij daarvoor onafhankelijk moest kunnen opereren. Hij is er gelukkig van geworden. (Website met filmpje: www.pitchersupport.jimdo.com)
Prof. dr. Mastenbroek van Managementsite ‘ontdekte’ dat Overbeek meer kon dan bedrijven helpen met verbeteringen van resultaat en sfeer. Hij vroeg de schrijvende organisatieontwikkelaar of hij een weblog voor jonge managers wilde bijhouden, als partnerlink van het grote ManagementSite. Dat was tien jaar geleden. Sindsdien schreef Overbeek bijna 1500 artikelen en zes boeken. Ze werden uitgegeven door Haystack en door Futuro Uitgevers. Twee boeken werden bestsellers en eindigden in de top 10 (‘Het Flitsbrein’ en ‘Mannen en/of vrouwen’).
Overbeek vindt kosteloze kennisdeling en informatie-uitwisseling zo belangrijk, dat hij hier op jongebazen.nl nu 10 jaar de finesses van het managementvak deelt met vakbroeders en collega’s. Daarmee liep hij voor op de moderne social media trends waarin het ‘geven’ van gratis informatie een marketing tool is geworden.
Meer dan 100 000 mensen bezoeken Jongebazen per jaar. En het heeft hem veel respect opgeleverd in managementland. Alles wat te maken heeft met het verbeteren van organisaties, teams en mensen boeit hem. 21 jaar ervaring en intensieve studies helpen hem daarbij. Zijn humor leidt er toe dat mensen hem graag inhuren als spreker en inspirator, en zijn veelzijdigheid heeft hem het compliment van een topvrouw opgeleverd, dat hij altijd een eigen gezichtspunt kiest en je daardoor aan het denken zet.
Organisaties weten de weg naar hem te vinden. Hij zei daarover in een interview: ‘Het is niet altijd makkelijk om mijn werk te combineren met jongebazen, omdat je op zo’n blog wel eens inzichten los wilt maken die strijdig zijn met wat gangbaar is in mijn vak. Wat zegt hij daar nu weer?, denken opdrachtgevers dan. Maar ik kan ze gerust stellen. In mijn werk kan ik me goed op een opdracht richten.’
Bert twittert op Goeroetweets, een titel die is afgeleid van zijn boek ‘Goeroegetwitter’. Het woord ‘goeroe’ is duidelijk met een knipoog. Want hij is wars van goeroeneigingen, en prefereert laagdrempeligheid. Jongebazen heeft een eigen groep op Linkedin.
Correspondentie met Bert Overbeek via pitcher.support@hetnet.nl Zijn website is www.pitchersupport.jimdo.com
Hyperventilerend de bar trieste uitkomsten van je onderzoek gelezen. Ik snap wel dat iedereen moet kunnen leren. Artsen, chirurgen, piloten etc. Zo ook, en vooral, topmanagers. Veel van wat van hen gevraagd wordt leer je nou eenmaal niet de schoolbanken; ervaring bijvoorbeeld. In mijn rijke ervaring heb ik in 40 jaar werk met CEO’s naast valide argumenten (goede opleiding) heel andere argumenten gezien om toch vooral niet naar een workshop, training etc te gaan: druk-druk-druk (mogelijk valide), trots (voor beginnelingen) of ego (ik ga toch niet in een kleuterklasje zitten?).
Maar zodra het een chirurg is wil ik toch wel graag weten of ie nog goed bij z’n hoofd is (leeftijd), niet dronken van de vorige dag of zelfs tijdens de lunch (schijnt voor te komen) en liever niet een eerste jaars gewapend met het vlijm wijzend naar MIJN vitale delen. Daarom voor mij graag algehele anesthesie, dan schrik ik me niet lam bij woorden als “ ik doe het even voor en dan mag jij knul”
Bij piloten is dat nog heftiger: er gaan 10 mediumsized Bridgeclubs in een jumbo. Ik denk dat je een hartstilstand zou hebben als de cockpit deur opengaat en je ziet een kleuter achter de rolroeren. Misschien wel leuk voor Bananasplit.
Bij een CEO’s is dat nóg weer op grotere schaal. Ze besturen een commercieel vervoermiddel met tussen enkele honderden tot vele tienduizenden mensen aanboord. Met allemaal een gezin, partner, kinderen, hypotheken, studiekosten en vaak een (of meer) maîtresses te onderhouden. En dan zeggen dat ze liever van hun fouten leren? Schan-fucking-dalig!!!. De verzamelde hoogstandjes van dit soort brokkenpiloten zien je nu dagelijks op je High Defintion HDMI breedbeeld plasmascherm van een nog nèt niet failliet A-merk.
Dat sociale netwerk is een verhaal apart. Ik heb bij een grote multinational meegemaakt dat een complete reclame campagne werd afgekeurd omdat de vrouw van de CEO “het niet mooi” vond. Tja, zij kon het weten, want ze was een niet onverdienstelijk amateur schilder (M/V).
Zoals een kroegbaas van een voormalig jazzcafé in Den Haag zo treffend tegen de (ietwat beschonken) pianist zei toen ie d’r een beetje naast zat: “Oefenen doe je maar in je eigen tijd”
Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consulent
www.changeenhancement.nl
Leuk een reactie van een man uit het veld te krijgen. En het spreekt mij aan. Toen ik zo'n 30 jaar geleden de assessment center methode in Nederland introduceerde gebruikte ik eveneens de piloot als metafoor om het belang van goede CEO's te illustreren.
Groet,
Jeroen
Inderdaad: POP’s schrijven is weggegooide tijd en daarmee weggegooid geld. Maar dat geldt niet alleen voor CEO’s. Iedere professional heeft er (hoort er) een broertje aan dood (te hebben).
Want ook iedere professional (ik pretendeer er zelf een te zijn) heeft niets aan papieren koffiedik-tijgers. En het vallen en opstaan is de kern van het lerend leven: wie niet opstaat, valt immers nooit meer….
Leren is maatwerk. Ja, ook dat. Algemeen onderwijs, algemene cursussen zijn in basis nodig. Maar eenmaal beland op de “grote route van leven en ervaring”, vult algemeenheid alleen de zak van de aanbieder daarvan. De leerling heeft er geen zak aan. Dus ook de professional kiest zijn eigen, ik zou bijna zeggen auto-didactische leerroute. Want zonder dat vallen op langere termijn de bodems onder zijn competenties weg. Hoe? Simpelweg omdat ze verouderen. Ook al is er veel oude wijn in nieuwe zakken.
Omdat ieders leren en ervaren nu eenmaal verloopt via dat vallen en opstaan, zullen er dus steeds dezelfde fouten gemaakt worden. Of moet ik zeggen: leerervaringen worden opgedaan… De ultieme foutloze organisatie is utopisch.
Maar is dat alles nou zo typisch voor een CEO? Hou toch op! Elk mens op elk niveau doet het zo. De POP’s en PAP’s zijn niet meer dan beheersinstrumenten van “hoge” managers (of zal ik zeggen: maMagers) om de organisatie in het gareel te houden. Om zich zelf belangrijk te maken t.o.v. de zgn. ondergeschikten. Geen wonder dat CEO’s er een hekel aan hebben.
Geen wonder ook, dat de professionals in de organisatie er ook een hekel aan hebben.
Geen wonder dat zowat iedereen er een hekel aan heeft.
Als kind viel ik, stond ik op en kreeg ik feedback. Zonder POP over hoe ik er op mijn twintigste uit zou willen zien. En dat was goed zo. Koffiedik hoefde toen niet en hoeft nu ook niet. Ook niet, als NIET-CEO.