Mijn suggestie is om het geen paradox te noemen, maar een wet.

Regelgeving heeft zelden het doel van doelmatigheid voor ogen, maar omvat eerder een langzaam uitdijend stelsel van risicomijdende gedragsregels.

Uitgebreid onderzoek naar de snelste vorm van in- en uitstappen bij vliegtuigen: rendum & zelfsturend

Snelste vorm van verkeersverwerking: rendum zelfdenkend rotonde

Snelste vorm van anything is in 90% van de gevallen : rendum zolang er gecontroleerde beheersing is van het systeem (bij paniek valt het stil)

Snelste vorm van logisteke fabriekorganisatie, de helft minder mensen (lean) en de helft minder regels en wel zelfsturend denken

De toename van de filedruk (frequentie & lengte km) is NIET evenredig aan de toename van de filetijd, die is minder snel gestegen door het adaptief vermogen van leren filerijden.

Vanuit een toekomst gerichte visie is echter het durven loslaten van regels een onmogelijke opgaaf als we dat willen overlaten aan een ambtelijk systeem dat van nature beheerst wordt door mensen die risicomijdend zijn en die hun brood verdienen met het verzinnen van regels.

Kortom 1: de term paradox suggereert een tegenstrijdigheid die er niet is. Elke regel die niet uit is op doelmatigheid, verstopt het zelfdenkend mechanisme/organisme van de samenleving.

Kortom 2: Elke extra regel aan elk systeem zou alleen mogen worden toegelaten onder de conditie dat twee andere regels worden geschrapt. Ofwel het systeem moet zelfschonend worden

Kortom 3 : Een toekomstige samenleving moet een ander mentaal beeld (beleifconstruct) van risicobeheersing ontwikkelen. De Cairo (en in mijn identieke beleving in libanon) mentaliteit dat een verkerslicht alleen iets moet regelen als er iets te regelen valt is juist véél beter. Wij staan als idiote Nederlanders midden in de nacht stil voor een rood stoplicht terwijl er geen kip op de weg is. Wie houdt wie voor gek.

Het is wetenschappelijk een fundamenteel principe om te streven naar eenvoud. Het zou ook (weer) een maatschappelijk recht moeten worden.

Met vriendelijke groet

Rob Chömpff

Mijn reactie op de reactie: Wauw! wat een conclusies, wat een bevindingen.

mijn reactie op de cairo paradox, ik ben er zelf ook geweest dit jaar, fantastisch om mee te maken dat het systeem beinvloed wordt. Regels zijn er om gebroken te worden, voetgangers banen zich een weg door het drukke verkeer en dit wordt getolereerd.

Alle bevindingen van Rob zijn verhelderend, ik ben zelf van mening dat we hier iets mee moeten. Betere verkeerslicht systemen. variabele maximum snelheden op de snelweg etc.

De vraag is echter: is het haalbaar?

Met vriendelijke groet,

Wim Gijsbers

Alles leuk en wel, maar in Caïro vallen in het verkeer dagelijks 70 doden en honderden zwaargewonden. Het idylische verhaal van de columnist gaat dus niet op.
(PS. ik heb het daarom gisteren in een eerdere reactie een 'flutverhaal' genoemd. Maar blijkbaar is dat een te grof woord...)

Ik weet niet of ik in een samenleving wil leven, waar het recht van de sterkste/slimste/brutaalste geldt. En dat is de consequentie van het loslaten van alle regels. Natuurlijk ziet het er prachtig uit als je ziet dat het zonder regels als vanzelf loopt. Maar dat oude vrouwtje dat eigenlijk naar de overkant van de straat wilt, heeft het in Cairo allang opgegeven... En hoe risicovol een ogenschijnlijk lege straat midden in de nacht kan zijn
Het leerpunt van het artikel is wel, dat je altijd kritisch naar regels moet kijken. Wordt het doel bereikt? Zijn de nadelen zo langzamerhand niet groter dan de voordelen?
Maar rücksichtlos stellen dat introductie van een nieuwe regel ten koste moet gaan twee oude regels, is mij te simpel.