Je kent het wel: je komt in een ander land en er vallen je meteen dingen op. Als je er eenmaal op let, zie je het overal en gaat het je bezig houden. Op Bali was het ’t chaotische verkeer, in Marokko waren het de wachtrijen. Of eigenlijk: het gebrek eraan.
We kwamen aan op Mohammed V Airport van Casablanca, liepen richting het treinstation. Bij de controlepost - de andere kant op - was een enorme drukte. Koffers moesten één voor één gescand. Het leek wel een marktkraam. Iedereen drukte op mekaar om dichter bij de bagagescanner te komen. Er werd niet in stilte in een rechte lijn gewacht zoals in Nederland. Wel veel gepraat. Opeens werd ook naar elkaar geschreeuwd. Wat er precies aan de hand was kon ik van waar ik stond niet zien, maar het leek op een ruzie. Het was erg warm. We liepen verde...
Wij zijn dat niet meer gewend. Tijd is geld, denken wij. Het zal de bediende immers worst zijn of je Jan, of Marie heet? Daar is die wetenschap echter belangrijk. Je hoort erbij en wordt geholpen al kwam je voor een kaartje "Granada" per bus en eindigde je met een nieuwe borrelvriendschap bij een jachtvereniging. Moeten wij daarnaar terug (of vooruit)? Dan eerst de prikklok afschaffen, de mens weer mens leren worden en gewoon er de tijd voor nemen. Het komt toch wel goed, ook al duurt het even langer... Iets om over na te denken!