En het heet Hoe vang ik een rat?
Door Peter van der Geer en Richard Engelfriet.
Daar is nog maar weinig aan toe te voegen. Aanbevolen literatuur dus!

Verwijzing naar "Hoe vang ik een rat"

http://www.engelfriet.net/richard/Ratbest.htm

Ach Beste Alfride, is het al bij u opgekomen dat de rat in dit sprookje... het sprookje zelf is, c.q. de verteller? Uw allegorie doet me denken aan de fameuze draconische plot, die de CIA in de jaren 50-60 in de ban had: de veronderstelde "mol" bleek achteraf de plot zelf. Wat echt een obstakel vormde, was niet een of ander dubbele, of driedubbele buitenlandse spion, maar het fantasme zelf van het obstakel, dat dermate geidealiseerd werd dat niemand het belichamen kon. Enige verwantschap met de paranoide waan is hier niet vreemd, inderdaad... Misschien wordt de rat die je in je idealistisch verhaal binnenbrengt, om zo uw beste bedoelingen en gehaaidste competentie in het daglicht te stellen, enkel gevoed door het voedingssupplement van je verbeelding, die niet bepaald ratvriendelijk is he.

Reactie : Drs. E. Mastenbroek op mijn weblog morelemodepolitiek.web-log.nl Het "sprookje van de rat" komt uit een reader die gaat over verbindend leiderschap. In deze reader wordt verwezen naar het boekje "De dieren-boerderij van Qeorge Orwell" en sluit aan bij het centrale thema van de reader: "Verbindend Leiderschap: van macht naar kracht". Het nadeel van internet is dat het soms fragementarisch zaken kan weergeven. In de reader wordt ingegaan op schapen, kamelen, ezels, tijgers, leeuwen, en onder andere golden retrievers in hedendaagse organisaties. Het leuke van het werken met metaforen is dat velen zich herkennen en kunnen verplaatsen in toegankelijk geschreven hedendaagse managementsprookjes.
-
Sjalien Sjule : Het leuke van metaforen... maar is dat ook niet het bedrieglijke ervan? we menen te kunnen doordringen in de ziel, in de psychologie van dieren die niet eens voorkomen op ons continent (leeuwen, kamelen...), om zodoende een beter inzicht te krijgen in intermenselijke verhoudingen... juist omdat menselijke en intermenselijke interactie vaak ontsnapt aan onze controle en inzicht (er is altijd wel één collega die de vreemde eend in de bijt blijkt...) menen we aan controle te winnen door de interactie te verdierlijken - dieren zijn niet onderhevig aan wat psychologen de wet van het woord noemen, en daarom beantwoordt hun gedraging aan een schema waarvan niet afgeweken kan worden, een eenduidig programma of bundel van instinctmatige actie en reactie... sprookjes gaan voorbij aan de echte moeilijkheid, die te maken heeft met de taal, het woord, en dus de dood, en dus het verlangen, die de grote onbekende blijft in alle intermenselijke verkeer... wat voor inzicht kan gevonden worden in de structuur van mineralen, als het erom gaat het leven doorzichtig te maken? je raadt het al, niets, in elk geval weinig. volgens mij gaat het in de zogenaamde "sprookjes" (zijn managers grote kinderen, dan?) niet zozeer om inzicht, maar om macht.

door de betrokkenen te verdierlijken, wordt een ander soort van spreken mogelijk, een harder spreken, een ontmenselijkt spreken dat law and order schept (cf. bestrijdingsmiddel!). dieren worden nu eenmaal met minder omzichtigheid behandeld dan mensen, ratten kun je bestrijden, mensen bestrijd je niet... wie het niet aandurft om zonder blozen ten strijde te trekken tegen mensen, verzint een fabel waarin ratten wel bestreden kunnen en mogen worden, verdelgd, uitgeroeid, gekooid en gefolterd in de setting van een experiment... het leuke van metaforen... is dan ook dat ze de pil verzachten: fabels zijn glijmiddelen, ze vergemakkelijken de uitoefening van macht, de heimelijke uitoefening van macht, en zoals bekend houdt de macht ervan haar werking te verdoezelen. -Eerlijk, ik vind het niet eerlijk t.o.v. de ratten en kamelen, om hen zo voor de kar van de macht te spannen.