Je hebt natuurlijk volkomen gelijk Gyuri. Ernstig! Wat volgens mij eg kan helpen is door inzichtelijk te maken waar we over 'n jaar of 8-10 zouden moeten staan als land. In 2020 bijvoorbeeld. Letterlijk ons beloofde land. Hoe inspirerend dat dan kan zijn. En hoeveel energie dat dan gaat genereren! Maar ook welke offers er dan opgebracht moeten worden om dat wenkende perspectief daadwerkelijk te bereiken. Om ons huidige welvaartsniveau vast te kunnen houden. In termen hervormingen in bijv. zorg, arbeids- of woningmarkt. En dat ontbreekt in z'n geheel. Erg spijtig. De recente onderhandelingen in het Catshuis gingen over €15miljard ombuigen. Maar zonder visie. Zonder duidelijk doel. In de sfeer van 'begin met 't einde voor ogen'. Nog veel laken voor de schaar lijkt me zo ...

Met de analyse, inclusief roep om leiderschap en creativiteit, ben ik het grotendeels eens. Mijn vraag is: wie kan vanuit welke rol wat doen in dit kader? Is het wenselijk dat consultants op het gebied van creativiteit gratis sessies gaan geven in buurthuizen of op basisscholen? Moet Managementsite een forum starten met het speciale onderwerp 'waarom selecteren mensen leiders die geen echte visie hebben?'. Of kunnen we misschien voor de aanstaande TK-verkiezingen in september al iets doen en zo ja wat?

Voor de inwoners van Nederland in 1672 zal dat jaar misschien hebben gevoeld als het einde van de wereld. Het werd een nieuw begin, ik ga ervan uit dat dit ook geldt voor 2012.

Wat je beschrijft, Gyuri, is heel juist. De teloorgang van sport, politiek en bedrijfsleven in Nederland is geen toevallige gebeurtenis.

Het is de natuurlijke verloop der dingen, die meestal in lange cycli plaatsvinden waarbij opwaartse en neerwaartse fasen zich afwisselen. Rampen, recessies en crisissen zijn daar een onderdeel van. Naast het feit dat ze grote consequenties kunnen hebben vormen ze ook een voedingsbodem voor vernieuwing.

In opwaartse fasen wordt je continu bevestigd in datgene wat je doet, want het gaat immers steeds beter. Tot dat we er in doorslaan. In de neerwaartse fasen schieten we in de stress, ego’s worden gekrenkt en we gaan op zoek naar zondebokken. Maar wat we snel vergeten is dat deze fasen juist heel veel nieuwe kansen biedt.

De uitdaging is het loslaten van gangbare denkpatronen en de valkuil is hieraan krampachtig vast blijven houden. Met protectionisme komen we niet verder. In deze fase hebben we met name nieuwe en leiders nodig met ambitie en vernieuwende (soms in eerste instantie krankzinnige ideeën). Ik ben het met Rob Visser daarin eens: Het is niet het einde maar het begin van iets nieuws!

Nog geen kleine correctie: windsurfen doet over 4 jaar toch mee aan de Olympische Spelen ;)