Toen ik begon bij de politie, leerde ik al snel dat er twee soorten collega’s zijn. Degene die alles volgens het boekje doet, en degene die het boekje opzij schuift zodra het in de weg ligt. De laatsten kregen dingen voor elkaar. Niet door brutaal te zijn, maar omdat ze wisten wat er echt toe deed. Soms moest er gewoon iets gebeuren. En dan gebeurde het ook.
Jaren later, toen ik zelf leidinggevende werd, had ik een wijkagent in het team die voortdurend de randen opzocht. Hij nam zelden de route die op papier stond, maar kwam wél altijd uit bij wat echt nodig was. Zijn aanpak leverde geregeld conflicten op met collega’s en leidinggevenden. Niet omdat hij zijn eigen koers voer zonder reden, maar omdat hij zich verantwoordelijk voelde. Voor de wijk. Voor de mensen. En voor...
