Beste Hans,

Wat een herkenbaar verhaal. Ja, zo gaat het vaak. Managers komen en gaan, hebben bij het komen grootse plannen en hebben zich op weg naar de baan vaak ook al zo verkocht dat er geen weg terug meer lijkt te zijn. Slagen of afgaan door de zijdeur. Het patroon past natuurlijk ook wel een beetje bij onze cultuur: wat je belooft moet je waarmaken, wat er ook gebeurt. Een manager moet flink zijn en mag geen watje zijn.
Maar de andere kant is ook waar, ook een medewerker heeft zo zijn indoctrinaties. De manager weet het en ik niet, de manager spreek je niet tegen, het initiatief moet van de manager komen, ik ben maar een gewone werknemer. En ook dat is ego.
Je zou kunnen zeggen dat niet alleen de managers vervreemden van de werkvloer, maar dat ook de werkvloer vervreemdt van de manager. Allebei met hetzelfde doel: "zelf droge voeten houden". Vasthouden aan de zekerheden die je hebt en spannende situaties waarin je jezelf met ziel en zaligheid laat zien het liefst zo veel mogelijk vermijden.
Hans Wopereis heeft er een mooi boek over geschreven, Het Licht en de Korenmaat, je Ziel als Werkgever. Over de verantwoordelijkheid die ieder mens individueel heeft om situaties aan te kaarten en de kracht die ieder individu kan ontwikkelen als hij zichzelf als beginpunt ziet. En niet, vanuit het perspectief van de manager, de werkvloer beklagen die zo passief is. Of vanuit de werkvloer gezien, de managers beklagen, want die bekokstoven alles in een kamertje en trekken zich niets van de werkvloer aan.
ieder individu, ook diegene in de laagste functieschaal, kan een verschil maken. Mits die niet wacht tot de manager zijn ego loslaat, maar zelf begint met zijn ego los te laten.