Deze situatie komt vaak voor. Maar het lijkt er ook op dat we niet echt op het betoog van onze leidinggevenden durven reageren, bang misschien ook voor de uitkomsten, de afrekening.
De frustratie wordt uiteindelijk afgewenteld op de eigen collega's, wellicht onbewust en onbedoeld, maar kennelijk ervaren we ook meer lef om het aan hen wel te durven uiten. Bovendien is de emotie in een eender stadium al getriggerd, komt nu tot ontlading en wordt in haar volle glorie voelbaar en ook zichtbaar.

Zijn managers in bange tijden in combinatie met een bepaalde organisatiecultuur misschien niet de grote stressoren, die het eerlijk durven reageren blokkeren bij hun werknemers?

Een cultuuromslag lijkt een oplossing maar is ook niet zomaar gedaan. Managers zullen het voortouw moeten nemen, reflectie op het eigen handelen is dan een begin, en ander of nieuw gedrag tonen een must.

Een goed en herkenbaar verhaal. We moeten niet vergeten dat wij "mensen" ons graag willen verstoppen in de grote oceaan tussen een school vissen wiens richting bepaald wordt door het collectief. "Laat je horen en laat je zien" was het credo van mijn eerste manager en ga alstublieft niet op in die grote grijze massa. Maar als je tegenwoordig je mond open doet met meningen of ideeën hoe het beter kan, wordt je al gauw afgesnauwd en op je nummer gezet voor de hele groep. Voor jouw 100 anderen riep mijn laatste meerdere toen ik hem verbaal eens een koekje van eigen deeg gaf. Inmiddels zijn onze wegen uit elkaar gegaan en heb ik mijn arbeidsplezier weer teruggevonden bij een andere werkgever. Misschien had ik wel eerder mijn hoofd boven het maaiveld moeten uitsteken en minder snel mijn hulpeloze situatie moeten accepteren. Maar ja, ......achteraf ben je altijd slimmer.