De mythen van organisatiecultuur

Columns

Iedereen heeft het weleens meegemaakt: een cultuurprogramma. Een aantal weken ondergedompeld worden in allerlei teamactiviteiten, spelletjes en groepsgesprekken om samen met je collega’s de gewenste cultuur van de organisatie aan te leren.
De doelstelling van dergelijke programma’s wordt uitgedrukt in enkele kreten die de gewenste organisatiecultuur representeren (denk aan: flexibiliteit, initiatief, samenwerking – vul maar aan). Het programma dient om medewerkers te leren hoe dienovereenkomstig te handelen. Het succes van dergelijke programma’s is echter twijfelachtig (zie link) – en wanneer organisaties succes claimen bij het bereiken van de gewenste organisatiecultuur, blijkt op de langere termijn vaak dat de gerealiseerde voordelen niet duurzaam in de organisatie zijn geborgd, zie ook ...

Joop Remmé
Lid sinds 2019
Grotendeels eens, maar toch zou ik niet willen zeggen "stel concrete doelen centraal". Wat ik bedoel is het volgende. Je kunt wel zeggen dat de sociale wetenschappen worstelen met het definiëren van "organisatie-cultuur", maar dat zegt meer over de sociale wetenschappen dan over het fenomeen zelf. Organisatie-cultuur betekent in ieder geval dat er een sociale structuur is; een groep met een eigen identiteit, die gegroeid is uit geaccepteerde gedragingen en gezamenlijke ervaringen ("opleggen" kan tot op zekere hoogte, maar is van beperkte waarde). Die cultuur kan zwak zijn ("we hebben het niet over softe dingen hier") of sterk ("dit is wie we zijn en waar stakeholders ons aan herkennen").
Bij een sterke cultuur is er een expliciet besef van purpose: dit is waar wij in deze organisatie ons mee bezig houden. Het managen van cultuur of door middel van cultuur is grotendeels een kwestie van het managen van communicatie, in de zin dat men een gedeelde beleving van de gezamenlijke purpose heeft. Vanuit die beleving kan men elkaar versterken en besluiten/ targets vaststellen die gedragen worden.

Meer over Organisatiecultuur