Het begon als een gewoon-jaar. Vanaf 12 maart werd het een wij-jaar – vol solidariteit; we letten zelfs een beetje op elkaar. Maar toen kwam de tweede lockdown; het licht aan het einde van de tunnel bleek een tegenligger – 2020 eindigde toch nog als ik-jaar, maar nu in oorlogstijd. Die weg was ons echt te lang. Dat virus moet wel reëel blijven. We werden weer meer elkaars vijand in plaats van dat we samen tegen het virus zouden strijden, schreef Jan Mulder. Typisch mensen, die hebben te veel hersens, spreeuwen zouden als ze tegen sterke wind in vliegen gewoon blijven samenwerken. Wielrenners en Elfstedentochtrijders doen dat ook, totdat ze vlak bij de finish zijn! Die finish blijkt een vaccin. Kunnen we daar weer ruzie over maken.
Voor mij was het – naast de ander...
Wat een doorwrochte, diepgaande, actuele en scherpe column. Ik maak er een diepe buiging voor. Spijker op zijn kop.
Wat een prachtige column! Grote complimenten!
Erik Reijnders
Mijn vraag: is er een systematische procedure om 'zure gevallen' op de werkvloer te verzamelen en neer te leggen bij politiek verantwoordelijken met de vraag: 'wij krijgen hier buikpijn van: kan de wet anders?'
Antwoord: die is er eigenlijk niet.
Die zou er wel moeten zijn, vind ik. Menselijke maat zit ook in luisteren naar de uitvoerende werkvloer zodat die uiteindelijk geen besluiten meer hoeft te nemen en verdedigen die tegen het gevoel van redelijkheid en billijkheid ingaan.
En het is eveneens wenselijk dat Rechtbanken en CRvB dit principe van redelijkheid en billijkheid eens wat vaker durfden te hanteren in plaats van uitgaan 'dat de wetgever het zo heeft bedoeld en ze daar dus niet over gaan.'
Zet ook aan tot nadenken: hoe doe ik dat zelf eigenlijk, in formele situaties en binnen de systemen waarin ik functioneer?? Neem ik mee in dit nieuwe jaar!