Wat betekent Links zijn bestuurlijk anno 2011?

Het echte probleem voor de Europese socialisten ligt niet in de beleidspunten afzonderlijk. Het scheppen van banen, een socialere maatschappij, investeringen in de publieke infrastructuur, onderwijsverbeteringen etc. zijn lovenswaardige en oncontroversiële zaken maar er is niets wat deze punten of voorstellen verbindt tot een algemeen politiek of moraal verhaal. Links heeft geen uitgesproken visie op wat een goede, of zelfs maar betere  maatschappij zou zijn.

Door de afwezigheid van zo`n visie betekent “Links zijn” niet anders dan in een permanente protesttoestand verkeren (  “sneeuwschuiver methodiek”). En aangezien de zaak waartegen het luidst wordt geprotesteerd de schade is die de snelle veranderingen aanrichten, betekent “Links zijn” conservatief zijn. Deze houding overtuigt niet en is bovendien onvoorzichtig, gezien het feit dat door de overgang van het Industriële Tijdperk naar het Kennis en Innovatietijdperk en de demografische samenstelling van de bevolking in Europa fundamentele veranderingen, hoe onplezierig ook, de komend jaren onvermijdelijk zijn. Gebeurt dat niet, dan zullen de nieuwe kansen in de 21^ste eeuw bedreigingen worden en zullen de welvaart en het welzijn van iedere Europeaan in gevaar komen. 

Sinds het eind van de achttiende eeuw is Links, onder verschillende benamingen, de drager van een project geweest. Of dit project nu de mars van de vooruitgang, de voorbereiding van de revolutie of de zaak van een sociale klasse was, Links heeft zich altijd beroepen op het historische proces en op de geschiedenis zelf. Sinds de teloorgang van het industriële proletariaat, en nog sneller met het eind van de Sovjet- Unie, is Links in Europa beroofd van zijn drijvende kracht, zijn project en zelfs zijn verhaal. De “meestervertelling”waarin alle radicale ondernemingen waren ingebed die zin gaf aan de programma`s en een verklaring waren voor de tegenslagen. Natuurlijk spreekt dit voor zich in het geval van de communisten, maar het vormt een niet minder serieuze belemmering voor de sociaaldemocratie.

Zonder een arbeidsklasse, zonder een revolutionair lange termijn doel, is de sociaaldemocratie vandaag de dag precies wat haar beroemde negentiende –eeuwse stichters vreesden dat ze zou worden als ze ooit haar ideologische vooronderstellingen en band met de klasse zou loslaten: de voorhoede van het hervormde marktliberalisme.