Prachtige docu: Maradona The Golden Kid.

"De documentaire Maradona, the Golden Kid toont het leven en de carrière van één van 's werelds meest getalenteerde spelers, wiens leven veel stof deed en nog steeds doet opwaaien." en zelfs dat is nog een understatement van grote klasse in deze meer dan prachtige documentaire. We zagen gisteravond de pieken en dalen in het leven van Diego Maradona, dat waren er vele en zowel héél hoog als héél diep. Tussen de bedrijven door weet the Golden Kid zichzelf binnen zowel als buiten het speelveld steeds meer te veroorloven. Al die indrukwekkende beelden worden begeleid door een prachtige monotone Franse stem. Als u 'm niet zag, deze docu, dan hebt u wat gemist!
Menig Groot sportman en sportvrouw wordt vastgelegd in een medium. Zo kennen we al sinds 1973 'Nummer 14' een documentaire over Europa's Grootste voetballer Johan Cruyff (nb: prima, niets mis mee met deze docu, maar volgens mij kan een sequel met de periode 1974 - 2006 zeker zo interessant worden). Zo was er voorafgaand aan het WK Voetbal van dit jaar de documentaire 'In de kleedkamer van Brazilië'; ook mooi. En zo verscheen recent het monumentale werk Pelé, een bijzonder boek over deze Grootste Voetballer Aller Tijden & voor een bijzondere prijs.

Maar geen van deze media kan zich m.i. meten met de documentaire die de VPRO gisteravond uitzond: Maradona, the Golden Kid. Fenomenaal, niet alleen dat wat de Fransen Paul Saaudon, Jean-Christophe Rose en Benoit Heimermann ons laten zien maar ook dat wat Maradona allemaal gepresteerd heeft: uitersten zijn het! De documentaire beweegt zich tussen Marodona's leven aan de zelfkant van de samenleving: variërend van contacten met de Napolitaanse maffia, overmatig dopinggebruik, een eetverslaving tot de voor velen laakbare contacten met zijn grote vriend Fidel. Maar ook de golden kant wordt natuurlijk belicht: fenomenale bewegingen en acties die Maradona fluweelzacht maakte op het voetbalveld. Hoe hij, bijna alleen, het landskampioenschap voor Napoli veiligstelde; hoe hij ook iets dergelijks deed voor Argentinië met het behalen van het Wereld Kampioenschap en alle successen daar tussen in.

Dat hij in 1986 in de wedstrijd op het WK tegen Engeland the Hand of God nodig had om te scoren wordt op deze manier gewoon een grappig incident waar zowel Engelse voetballers als het arbitrale trio vol ontzag intrapte. Indrukwekkend ook als je ziet op welke wijze hij kort daarna in diezelfde wedstrijd weet te scoren (nb: "Deskundigen beweren zelfs dat hij tijdens dit toernooi de mooiste goal allertijden heeft gemaakt; hij dribbelde zes spelers èn de keeper voorbij om vervolgens te scoren tegen Engeland... enkele minuten na zijn vorige goal." en dat, zo leerden we gisteren ook, met slechts 11 balcontacten.). Als je dan ook nog ziet dat hij, voortbordurend op dit succes, steeds vaker zijn handen liet spreken c.q. de bal liet beroeren, in het veld dat wel, dan kun je die 'vergissingen' the Golden Kid toch niet kwalijk nemen....

Wat vandaag blijft hangen is het feit dat Maradona een Geboren Winnaar is, wat je ook over hem mag denken, en dat hij wereldwijd een schare fans heeft die hem er steeds weer bovenop brengen. Hij beseft dat en veelzeggend is dan ook de laatste ereronde die hij loopt door het stadion van Napels. Omgeven door een overdaad aan pers- en beveiligingsmensen, wil hij maar 1 ding: Maradona vecht zich een weg door deze menigte om bij die mensen te komen die hem gemaakt hebben tot wat hij is, zowel met goed als minder goede daden en in goede als in slechte tijden, zijn fans.

Maradona's effectiviteit blijkt bijna ultiem te zijn, dat zowel positief als negatief, en dat alles wordt ondersteund door die prachtige monotone Franse stem. Kopiëren zegt u? deze effectiviteit? Nee, dat is onmogelijk verwacht ik en dan nog zou ik het u niet aanraden. Maar onderhoudend én leerzaam, dat is het zeker.