i-crisis

Twee weken geleden:

Net als vele anderen geniet ik van hardlopen. In beweging komen, het hoofd legen en contact maken met alles om je heen. Een vast gebruik is het begroeten van andere hardlopers. Maakt niet uit wie, wat of hoe maar begroeten hoort erbij. In één van mijn vaste looprondjes herken ik hardlopers al van een afstand. Het geeft een plezierig gevoel, saamhorigheid en bevestiging.

Één week geleden:

Voor de variatie ging ik mijn looprondje nu eens per fiets ervaren. Van de natuur genieten met de wind in de haren. In de verte zag ik de bekende hardlopers al aan komen rennen. En toen gebeurde het:
vanuit mijn loopconditionering begroette ik de ander maar kreeg geen reactie terug. Even was ik in verwarring. Toen bij de volgende hardloper ik weer niet werd herkend snapte ik het. Ik was geen hardloper maar een fietser.

Dat zette me het aan het denken. Kunnen we nog open naar de ander kijken en die écht ontmoeten. Of is het beeld zo dominant geworden dat dat je identiteit is geworden. Een hardloper is een hardloper, een fietser een fietser en een motorrijder een motorrijder? Zijn we in onze huidige maatschappij allemaal beelden geworden waar je wel of niet bij past? Leven we in dit internettijdperk in een voortdurende meerkeuzevraag waar geen ruimte meer is voor combinaties en aanpassingen. Beoordelen we resultaten alleen nog maar vanuit vakjes. Is management een ander woord geworden voor ‘excel leren’?

Mensen zijn meer dan 1 beeld. Een Feyenoordsupporter kan een liefdevolle vader zijn, een hangjongere een collectant voor de Zonnebloem, een roker een overtuigd vegetarier, een moslim een vrijwilliger bij
de reddingsbrigade of een bankier de bob van de vereniging. Misschien zijn we bij het einde van het i-tijdperk aangekomen. Wordt de kunst van verbinden het nieuwe excelleren.
Of zoals John Lennon zong: “Imagine all the people”.