Het ontbreken van politieke kwaliteit is fataal voor de democratie

Het ontstaan van politieke prominenten als establishment, de tendentie tot oligarchisering van de eerste verantwoordelijken, de sterke groei van stroopachtige besluitvorming en de  moeizame niet werkende compromissen, hebben de democratie een bijzonder slechte naam bezorgd. De kloof tussen Den Haag en het electoraat is altijd markant geweest en ondanks vele mooie politieke uitspraken nog steeds intact.

De oudere politici moeten zich blijkbaar nog eigen maken dat de politieke ideologieën uit het Industriële Tijdperk geen toepassing meer vinden. Stokpaardjes worden druk bereden, met als gevolg een enorme betutteling, terwijl de werkelijke belangrijke zaken voor Nederland niet worden aangepakt. Door al dit politieke gedoe verliest het politieke handwerk aan allure. Het gebrek aan onderling respect binnen de eigen politieke partij schaadt het aanzien van de politiek in zijn totaal zeer. 

De partijendemocratie, hoewel nog formeel intact, is tot een toeschouwerdemocratie verschraald en als gevolg daarvan heeft het populisme wortel kunnen schieten. Een vorm van directe democratie waarbij ambitieuze politici een rechtstreeks beroep op het volk doen en aan een buitenparlementaire opstelling de voorkeur geven. Het huidige democratische crisisbesef  weerspiegelt het formidabele functieverlies dat het politieke systeem in de afgelopen  decennia heeft geleden.  Politici tonen zich momenteel openlijk tevreden als ze, naar eigen zeggen, goed “op de winkel hebben gepast”. De personele bezetting heeft zich bij deze stijl  van besturen aangepast. Het ontbreken van politieke kwaliteit is fataal voor het aanzien van staat en parlement. Het miskent bovendien het harde feit dat uitgerekend democratie, gekenmerkt door de activiteit van mondige veeleisende burgers, een sterke behoefte heeft aan gezaghebbende bestuurders die passen bij de eisen en kansen van de 21^ste eeuw.