Het gezonde verstand zegt: stop met de Euro

In 1967 is een fatale beslissing genomen door de EEG om te vormen naar een Europese Gemeenschap, afgekort EG (later EU). De EEG was puur en alleen een vrijhandelszone, terwijl de EG (EU) een politiek federalistisch verbond dreigt te worden. De visie van een klassiek-liberaal Europa (Europese Economische Gemeenschap), zoals deze impliciet geformuleerd werd in het Verdrag van Rome ( 1957), werd door West-Duitsland, Frankrijk, Italië en de Beneluxlanden ondertekend.

Het verdrag voorzag in vier basisvrijheden: het vrije verkeer van goederen, de vrije uitwisseling van diensten, de vrije kapitaalstromen en de vrije migratie. Vrije concurrentie zonder barrières was het centrale uitgangspunt in de gemeenschappelijke Europese markt. Geen enkele regering zou subsidies kunnen geven die de concurrentie zouden kunnen verstoren. Om dit ideaal van vreedzame samenwerking te verwezenlijken zou niets meer dan vrijheid noodzakelijk zijn. In deze visie zou er nooit een noodzaak bestaan voor een Europese superstaat.

In directe tegenspraak met deze visie is het vormen van een coalitie van planeconomische belangen van nationalistische, socialistische en conservatieve huize. De verdedigers van deze visie dromen van een centralistische staat met efficiënte technocraten die de Unie gaan besturen. De agenda van deze visie is steeds meer macht aan Brussel over te dragen. De enorme problemen van de Euro zijn veroorzaakt  door  grove inschattingsfouten. De ontstaande problemen worden nu misbruikt om versneld de macht naar Brussel over te dragen. Dit in de veronderstelling dat daarmee dan de Euro zou zijn te redden. Wie wil dit nog, los van de niet gewenste consequenties van een verdere centralisatie van de macht in Brussel, geloven?

Mensen die fulltime de politiek ingaan, blijken anders te worden als gewone mensen. Zij komen te leven in een leukere wereld met macht, aanzien en een goed salaris waar alles op den duur best voor elkaar komt, zonder dat zij bezorgd behoeven te zijn dat aan het eind van de maand hun salaris niet wordt betaald. In verband met de Euro horen we van politici dat de enige mogelijkheid om voort te bestaan is, om allerlei landen  die hun zaken niet in orde hebben en daardoor in ernstige problemen zijn gekomen, geld toe te schuiven. Anders gaat de Euro verloren en dat betekent (in hun wereld dan) dat dan iedereen, maar ook dus Nederland ten onder zal gaan. Want.....en dan komen er onbegrijpelijke redeneringen, die niemand kan geloven, onder andere omdat ze steeds anders zijn. Er wordt met van alles gedreigd, van omvallende banken tot oorlog aan toe. Het enige wat je, met je gezonde verstand, kan constateren is dat het met de Euro steeds ingewikkelder en uitzichtlozer wordt.

Niet alleen vraag je je af hoe lang de sterke landen voor de faillissementen van de wat luchthartiger collega’s willen opdraaien, maar tevens kan je niet anders dan hoofdschuddend aanhoren hoe de politici maar denken dat het in die zuidelijke landen vanaf nu beter zal gaan met de belastinginning, de begrotingsmoraal en de corruptie. Ineens, zomaar.

Dat zelfde op niets gebaseerde vertrouwen vond je bij de toelating tot de eurozone van Balkanlanden. Die leden onder een enorme corruptie, maar, zo zeiden de politici in Brussel, dat zal over enige tijd over zijn. Dan zijn ze daar niet corrupt meer. Geen enkele politicus schijnt zich daarbij te realiseren dat datgene, wat wij corruptie vinden, daar helemaal niet zo gevoeld wordt. Men vindt dat in landen met ‘veel corruptie’ echter heel gewoon en gebruikelijk. Praat maar eens vertrouwelijk met iemand uit zo’n land.

De gedachte dat er op den duur geen corruptie meer zal zijn, is derhalve volstrekt idioot te noemen. Dat een Griek binnenkort belasting zal betalen omdat dat immers het beste voor het eigen land is, is een op zijn zachts gezegd wereldvreemde veronderstelling.

Ooit  zal daarom de Euro, en mogelijk daardoor de hele eurozone, onder veel gekraak in elkaar zakken zoals elk gebouw dat met kunst en vliegwerk (en met plakband en touwtjes) in elkaar is gezet. Veel Nederlanders hebben de vrees dat de ineenstorting door de trucs met creatief boekhouden en de oogkleppen van de ‘bevoegden’ zo lang voor ons uit zal worden geschoven dat er een enorm probleem zal ontstaan. Niet zo zeer voor de luchtig opererende landen die  gewend zijn om met enorme problemen om te gaan, maar vooral voor landen als Nederland en Duitsland, die daar niet zo goed in getraind zijn.

We zijn binnen Europa in een patstelling gekomen. De komende tijd zal cruciaal zijn voor de Europese landen, die aangesloten zijn in de eurozone. Òf we gaan door met reddingsoperaties die dan per jaar meer dan  één biljoen euro gaan kosten en welke verder zullen stijgen, waardoor de gehele eurozone uiteindelijk failliet gaat. Òf we stoppen met de eurozone en gaan terug naar de gulden, waardoor de aderlatingen zullen stoppen en we een begin kunnen maken met het herstellen van de lokale economie.

Als men twijfelt over het stoppen van de Euro dan zou men zichzelf de volgende vraag ter beantwoording moeten voorleggen: “ als we met de kennis en wetenschap van vandaag  opnieuw voor de keuze zouden staan de Euro in Europa in te voeren, zouden we dat dan doen?”

De huidige politici die aan de macht zijn, hebben een droom van een Europese Superstaat. Daar is in hun visie de Euro een essentieel onderdeel van. Het is te begrijpen dat ze tot vrijwel alles bereid zijn om hun ideaal te bereiken. Je ziet dat vaker bij mensen, die een ideaal nastreven, dat halverwege niet blijkt te lukken. Zulke mensen zijn geneigd gewoon door te modderen, koste wat het kost. Zij verliezen alle realiteit uit het oog. Als je meer dan 15 landsculturen met zoiets ingewikkelds als een eenheidsmunt wilt opzadelen is het geen wonder dat het niet lukt.

Omdat het op basis van ons gezonde verstand duidelijk is dat het met de Euro niet goed zal aflopen, moeten we stoppen. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Vooral omdat bij doorstuntelen dit tot de afkeer van Europa en van de vrijhandelszone zal leiden. En dat zou een slechte zaak zijn.