Genderongelijkheid: o.i.v. Werk-Familie Conflict als Hardnekkige Verhaallijn.

"Het is gewoon elementaire wiskunde, toch? Je neemt 100 mensen: 50 vrouwen en 50 mannen. Vijfentwintig vrouwen vertrekken om kinderen te krijgen en willen vervolgens niet meer werken. Vijfentwintig vrouwen vertrekken om kinderen te krijgen maar willen vervolgens weer gaan werken. Zij willen echter niet elke week reizen en de levensstijl leiden die consulting vereist namelijk 60 tot 70 uur per week werken." Vandaar het feit dat de kans dat vrouwen, althans bij deze werkgever, carrière maken tot een minimum wordt teruggebracht.

Dit onrealistisch beeld is de extreme versie van de hardnekkige verhaallijn dat het moederschap vrouwen ongeschikt maakt voor de managementtaak en verklaart vervolgens hun relatieve gebrek aan carrière-succes. Merk op hoe, na te zijn geïntroduceerd ("50 mannen"), mannen niet meer terugkeren in dit verhaal. Toch is de kans dat ook zij ouder zijn van een kind c.q. kinderen reëel.

De verhaallijn dat alleen vrouwen voor kinderen zorgen en dat hun aandacht voor dit zorgen vervolgens hun carrière negatief beïnvloedt is als een hegemonisch narratief. Een "hegemonische narratief" of verhaal is een doordringend, onbetwist, schijnbaar natuurlijk, en veerkrachtig verslag dat een unieke verklaring geeft voor een scala aan persoonlijke ervaringen.

"We hebben de beste intenties en ik denk ook zuivere bedoelingen, echte bedoelingen, over het betrekken van de besten, ongeacht geslacht, ras, geloof, godsdienst, en wat nog meer. Ik beschouw het als volgt. Wat wil ik als eerste waarover mensen zich zorgen maken wanneer zij 's ochtends wakker worden? Voor mensen die opereren binnen business development, wil ik dat zij zich zorgen maken over business development. Voor projectmanagers wil ik dat zij zich zorgen maken over het project. . . . Vrouwen zijn. . . de projectmanager in het huis, [dus] het is lastig voor hen om de nodige tijd, energie en moeite aan het werk te besteden en zo te worden gezien als een senior leidinggevende."

Met beste intenties c.q. goede bedoelingen 'bak je geen brood', zei mijn vader (terwijl hij wel ondernemer maar geen bakker was). Deze partner is iig duidelijk over zijn ware intenties; waarvoor 'dank'.

Vorige maand verscheen bij Harvard University de 'working paper': "Explaining the Persistence of Gender Inequality: The Work-Family Narrative as a Social Defense against the 24/7 Work Culture.". Het onderzoek dat aan de basis ligt van deze 'working paper' levert interessante informatie op. Niet zo zeer over de constatering c.q. het feit dat er op de werkvloer ook in 2016 nog sprake is van genderongelijkheid. De interessante info komt uit het hier introduceren van het hegemonic narrative c.q. 'hegemonisch narratief'. Hegemonie als "het overwicht op uiteenlopende gebieden als, politiek, handel, cultuur en ideologie van een partij of staat over andere partijen of staten, waardoor de eerste indirecte macht over de andere kan uitoefenen." Narratief als: "op de manier van een verhaal, met een begin, midden en einde."

Het onderzoek is uitgevoerd door Irene Padavic, Robin J. Ely en Erin M. Reid, alle 3 verbonden aan Harvard. Zij deden onderzoek "in a global professional service firm that had asked us to help it understand how its norms and practices might have been inadvertently hampering women’s success." Los van voorgaande citaten, vooral uit de mond van partners c.q. eindverantwoordelijken binnen dit bureau, laat het zien dat de werkgever iig inzicht wil krijgen in dat wat vrouwen belemmert in hun succes bij deze werkgever.

De definitie die de onderzoekers hanteren voor hegemonic narrative is "a pervasive, status-quo-preserving story that is uncontested, even in the face of countervailing evidence.": een doordringend verhaal dat de status-quo in stand houdt, dat onbetwist is zelfs in aanwezigheid van bewijs voor het tegendeel.

De onderzoekers ontdekten nog iets interessants: mannen voelen zich schuldiger over het feit dat zij vaak weg zijn bij hun gezin, o.i.v. het (vele) werk dat zij doen, dan vrouwen. " Does witnessing his children’s tears when he departs brutalize him? Perhaps. He may be eliding the emotions he feels about the morning routine—probably a bundle of guilt, shame, and sadness—by splitting them off and projecting them onto his wife: he conjectures that she is the one who feels brutalized, and he empathizes with that experience, thereby circumventing his own feelings and completing the  projective identification.

This interpretation raised for us the question: could they each feel brutalized by the loss of one domain—he the domestic, she the employment?"

Met deze vraag krijgt het werk-familie conflict een andere verhaallijn: beiden, zowel vader als moeder, worden beïnvloed door het feit dat hun werkgever(s) geen diversiteitbeleid toepas(sen)t waarin gelijkheid c.q. gelijke behandeling een rol speelt: frustratie over het gebrek aan carrière perspectief resp. schuldgevoelens over het ouderschap overheersen. Waarschijnlijk is dat vaders en moeders daarmee 's ochtends wakker worden, niet met de gedachte waarop je werkgever hoopt. Toch: “There is much to be gained by an organisation taking the issue of equality and diversity seriously and developing a clear strategy for its advancement.” citeerde ik hier in 2008.

In hun conclusie geven de onderzoekers ook een mogelijke reden waarom werkgevers deze 'hegemonische verhaallijn' in stand houden. Het narratief vormt een 'sociale verdedigingslijn': "om werknemers te helpen hun angsten te bedwingen, angsten die voortkomen uit een 24/7 werkcultuur." Maar dat verdedigingsmechanisme blijkt dus niet te werken....