‘Ga Maar!’, gaat dat u ook in de haven klinken?

'Ga Maar!', zei General Motors gisteren tegen 30.000 van zijn werknemers. Het is een (logisch) gevolg van maandenlange onderhandelingen met de werknemersvertegenwoordigers om de druk van de sociale lasten op de prestaties van deze organisatie te verminderen. Nu er net vandaag, bij Smit Tak, in de Rotterdamse haven een staking uitbreekt, hoe groot zijn de kansen dat het 'Ga Maar' ook door de havens gaat klinken?

Tijdens de stakingen bij SHELL meldde ik hier al dat de sociale lasten, of de lasten voor de secundaire arbeidsvoorwaarden, bij GENERAL MOTORS onverantwoord hoog zijn: 'enkele duizenden dollars per nieuw geleverde auto'. M.a.w.: feitelijk is dit per auto de hoogste indirecte kostenpost. Omdat GM niet tot overeenstemming kan komen (NB: 'verslechtering' secundaire arbeidsvoorwaarden) met de werknemersvertegenwoordigers dient men nu, voor de (voorlopige?) continuïteit van de organisatie, 30.000 medewerkers te ontslaan. Dit levert een besparing in de uitgaven op van $ 6 miljard / jaar en laat dat nu overeenkomen met dat wat men nu kwijt is aan de hiervoor genoemde lasten.... Eén probleem rest nu nog 'slechts': door dit verlies aan arbeidskrachten zijn er ook gevolgen voor de productie: 1 miljoen auto's minder. Je mag m.i. dus stellen: dit is het begin van het einde.

Relatief kort na de staking bij SHELL, breekt er vandaag een staking uit bij SMIT TAK. Beiden hebben als een insteek: 'verbetering van de secundaire arbeidsvoorwaarden'. Is dat wat er nu gebeurt bij GM een utopie voor Nederlandse organisaties? (NB: bij de SHELL entry werd er in enkele reacties opgemerkt dat de VS niet te vergelijken is met de EU.). Ik denk dat het géén utopie is. Ik verwacht, o.m. met het oog op de bevolkingsontwikking in de EU (vergrijzing), dat de sociale lasten zodanig toenemen dat  werknemersvertegenwoordigers met 'een in de tijd toenemend enthousiasme' stakingen kunnen aankondigen (NB: hun in aantal afnemende doelgroep dient namelijk de gevolgen op te vangen). Voor de korte termijn zijn de resultaten dan mogelijk interessant, voor de langere termijn waarschijnlijk funest. Afslankingen in productie of prijsverhogingen, als gevolg van e.e.a., zullen het probleem 'slechts' groter maken. Wellicht staan we voor een periode van, noodgedwongen, minder consumptie. Daar is ook niets mis mee en het zal even wennen zijn, maar we kunnen het hebben (NB: gemiddeld hebben we voldoende vlees op de botten, zowel organisaties als bewoners & zowel letterlijk als figuurlijk)!