De ene competentie is de andere niet

Een serieuze waarschuwing: kijk uit voor speeltjes uit de HRM-hoek. Een typisch verschijnsel van ‘copy-paste HRM’ is wat tegenwoordig zo fraai competentiemanagement heet. Het klinkt ook zo mooi, bijna gewichtig, minimaal esotherisch. ‘Kijk, wij hebben die ouderwetse functiewaarderingsystematiek de deur uit gedaan en werken nu uitsluitend nog met competenties. En het sluit ook nog eens aan bij de eisen van de moderne organisatie. En natuurlijk bij wat de mondige werknemer van je verwacht.’ Helaas zijn de effecten van al dit moois niet om over naar huis te schrijven.
Op Regelzucht heeft Hans Waltman een aardige column geplaatst over wat hij noemt de ‘nieuwe kleren van de keizer’. In het kort komt zijn betoog hier op neer. Invoering van competentiemanagement vindt op dezelfde manier plaats als andere zogenaamde innovaties: het wordt uitgerold! Voor medewerkers is dat synoniem voor: door de strot geduwd. Een paar heidagen, een trainer die begeleidt, en een management dat even laat zien hoe het moet, het goede voorbeeld geeft. Kortom: het eerste POP-gesprek. Waarna P&O de smaak goed te pakken krijgt, en als een bezetene de hele organisatie achter de broek gaat aanzitten. En van het werk houdt. Alles draait om het invullen van formulieren. Wie geen formulieren invult, is de klos. De nieuwe kerncompetentie luidt vanaf nu: formulieren invullen. En zorgen dat dat gebeurt, is niet zomaar iets, dat is competentiemanagement.
Waltman besluit zijn column met de volgende verzuchting: u bent toch ondernemer? Een visionair? Vraag je dan eens af hoeveel tijd en geld je kwijt bent met platte zaken die uiteindelijk niets tot weinig bijdragen aan het verwezenlijken van je strategie, of zelfs het halen van rudimentaire bedrijfsdoelstellingen. Zaken die uiteindelijk elke rek uit elke organisatie halen. Want organisaties worden alleen maar dommer van competentiemanagement!