Volledig waar wat u schrijft. Ik vrees dat u met concrete adviezen de overheid moet helpen de effectiviteit van haar beleidsinstrumentarium te verbeteren.

Toezicht en regeldruk is veel van hetzelfde en verpest de beoogde doelen van marktwerking; het staat immers haaks op een werkende markt. Laat ik duidelijk zijn: marktwerking in de zorg bestaat niet! Niet zolang de overheid belachelijke indicatiebarrières opwerpt. Lees bijvoorbeeld het beschamende relaas van Abrona:

http://www.zorgbetermaken.nl/bureaucratie-regelzucht/marktwerking-bestaat-niet?

De gezondheidszorg is al decennia een zorgenkindje: heel herkenbaar en duidelijk uiteengezet in uw artikel. Herkenbaar vanuit persoonlijke ervaringen met de zorgverlening in het verleden en mijn huidige ervaringen als ondernemer bij het opzetten van voorlichtings- en behandelprogramma's voor slachtoffers en hun omgeving van misbruik (emotioneel, seksueel, huiselijk geweld).

Van aanklacht naar dialoog om weer in balans te komen...
Eerlijk geschreven moet mij toch van mijn hart, dat mij opvalt dat het over het algemeen bij het aanklagen van de politiek blijft en een gebruikelijk advies dat een omslag in denken nodig is waar het gaat om de inrichting van organisaties. Dit doen we al decennia en het blijkt niet te werken. Komend uit het bedrijfsleven ervaar ik dat de zorg in wezen precies dezelfde weg volgt met alle gevolgen van dien; denk eens aan de service- en klantgerichtheid van veel commerciële bedrijven op dit moment.
Herstructureringen, fusies, reorganisaties, overnames, (de-)centralisatie hebben allemaal gezorgd voor meer focus op de interne kant (navelstaren) van het verhaal en heeft ons af doen drijven van waar het om gaat: juiste zorgverlening aan mensen.

De aanklacht gaat vaak over (organisatie-) inrichtingsvraagstukken, waar ik zou willen pleiten voor een verschuiving naar een constructief dialoog over goede voorlichtings- en behandelprogramma's.

De vakman/-vrouw weer in ere herstellen
Een dialoog over inhoud (echte zorg afgestemd op hulpvragen) tussen de betrokken stakeholders (vraag het eens aan de cliënten), zodat de professionals, vakmensen, opnieuw hun stem weer kunnen laten horen. Tot op heden blijven deze verstopt achter de illusie dat de huidige problematiek met meer beheersing en sturing op te lossen is, inclusief het Pavlov antwoord, als het niet lukt: herstureren!

Hand in eigen boezem
De overheid krijgt vaak de schuld dat het zorgenkindje blijft bestaan. Daarom de vraag aan de schrijvers: hoe hebben de adviezen (belangen) van uw organisatie de afgelopen 30 jaar gewerkt en bijgedragen aan de ontwikkeling van goede zorg?

Beste Mark,
dank je wel voor je reactie.
Als ik in je vraag lees dat je adviseurs aanbeveelt de hand in eigen boezem te steken, dan ben ik dat zeker met je eens. Het adviesvak lijkt vaak verworden tot een management-faciliteit dat meestal instrumenteel blijft binnen bestaande verhoudingen. Meer van hetzelfde, dus. Omdat wij al meer dan 30 jaar betrokken zijn bij de ontwikkeling van de eerstelijn, de huisartsenzorg in het bijzonder, zijn managers niet vanzelfsprekend onze opdrachtgever, maar vaak ook (verenigingen van) professionals, gemeenten en verzekeraars. Dit creëert een andere positie en maakt ook een onafhankelijker beschouwing mogelijk, bijvoorbeeld waar het gaat om de positie van het management zelf. Het is daardoor vanzelfsprekend om de zorgverlening zelf centraal te stellen en de organisatie daaraan ondergeschikt te houden. Dat dit de toegang tot veel opdrachten bemoeilijkt nemen wij om reden van onze professionaliteit voor lief. Dus zonder flauw te doen en te zeggen dat wij het allemaal zo goed doen, wil ik zeker overeind houden hier recht van spreken te hebben. Als je geïnteresseerd bent kun je eens grasduinen in de artikelen op onze website (www.obelon.nl).