Sinds de verschijning van het eindrapport van de Parlementaire Ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag staat de vraag ‘Hoe het zover heeft kunnen komen?’ centraal. Hoe is het mogelijk dat goedwillende burgers jarenlang hardvochtig zijn gekneveld door de belastingdienst en dat hun angsten, zorgen en klachten nergens gehoor vonden? Niet bij de Belastingdienst, niet bij het kerndepartement, amper bij volksvertegenwoordigers en niet bij de rechtspraak
Hoe kan dat?
Werken er in de publieke sector dan alleen maar kille, starre bureaucraten? Dat staat eerlijk gezegd haaks op mijn persoonlijke ervaringen en is verder ook moeilijk voor te stellen. Ik ken vooral ambtenaren die ‘het goede willen doen’ en weloverwogen bijdragen aan de publieke zaak. Volgens de Ondervraging...
Niettemin heeft iedereen daarnaast in the end of the day ook een eigen verantwoordelijkheid en kun je je niet geheel achter de (cultuur van) de instituties verschuilen: wat kan ik eraan doen? want uiteindelijk zijn het echte mensen die het beleid uitvoeren cq gedogen. Waarom? ik vraag me dat ook voor mezelf af, want ik heb al meer dan 30 jaar overheidservaring achter de rug.