maar wat nu?

Ik hou mezelf voor de gek, bij veel van de beslissingen die ik neem. Ik rechtvaardig ze, door de argumenten er bij te zoeken, die mijn beslissing ondersteunen. Maar welke motivatie heb ik daarvoor? Ik weet dat mijn brein het niet leuk vind om toe te moeten geven, dat beelden en ideeën niet kloppen. Maar wat heb ik aan die wetenschap?

Of betekent dit gewoon, dat ik iedere beslissing die ik vanaf nu neem af moet zetten tegen allerlei regels? Of zou er een eenvoudigere manier zijn, waarbij ik niet eerst allerlei regels moet langslopen om mijn gedachten in het gareel te krijgen? Want schijnbaar is het heel eenvoudig om te leren jezelf te bedriegen, maar veel moeilijker om te leren eerlijk tegen jezelf te zijn?

Mooi bevlogen stuk. Ik zie wel een addertje. Ik kan je volgen waar je zegt dat "...ons dagelijks leven eerder overleven is binnen een illusie". Maar direct daarna vlieg je volgens mij uit de bocht met: "Is er dan geen ruimte voor zingeving, oprechtheid en menselijke maat?" Ik zou hier willen zeggen: omarm de realiteit dat gebrek aan oprechtheid juist de menselijke maat ís! Het is de standaard. Of je het leuk vindt of niet. Niet alleen bij de gemiddelde manager, maar bij de gemiddelde mens.

Slechts de allerkleinsten, de jongste kinderen onder ons, zijn nog onbesmet genoeg om voor puur door te kunnen gaan. Maar vóór het gemiddelde kind van de lagere school komt, is het allang afgelopen met de aangeboren eerlijkheid, directheid en integriteit. Ik wijt het aan de culturele dwang, de omgeving - gezin én daarbuiten - waarin het kind opgroeit.

De oplossing is volgens mij een strikt individuele: jij, de auteur, en ik, de aangeraakte lezer, kunnen de persoonlijke keuze maken zelf te veranderen. Dat is al een hele kluif. En dan helpt het niet om je hoofd te schudden over het "falen" van zovelen. Voor je het weet gebruik je de anderen als excuus voor het handhaven van een lage integriteitsnorm voor jezelf. In plaats van een verzuchting over "de anderen" te voelen, doen we er volgens mij goed aan, vooral begrip te hebben voor hoe wij, net als al die anderen, in godsnaam tot ons huidige Zelf zijn gekomen. We moeten hier echt begrip hebben, het snappen, om het te kunnen loslaten. Wij hebben onszelf niet gevormd. Het Is Niet Onze Schuld. Maar nu we weten hoe we het anders willen, nu we onszelf opnieuw willen uitvinden, is het wel onze verantwoordelijkheid. Geen verwijt, wel een kans.

Daarbij past een persoonlijk plan van aanpak - geen sabbatical, want je moet een veranderplan hebben dat in de gewone realiteit (je werk en je gezin) is ingebed. Daar kan het echte veranderwerk plaatsvinden.

Er is ook een andere manier om tegen dit fenomeen aan te kijken. Ons onderbewuste is in staat om 200.000 maal zoveel informatie op te nemen als ons bewuste. Niet alleen informatie van onze 5 normale zintuigen maar ook van ons zesde zintuig, het universum, god of hoe je dit ook wilt noemen. In deze 4e dimensie is een oplossing voor al onze problemen en vragen aanwezig.

Ik ken een aantal zeer succesvolle managers die aangeven dat ze heel veel beslissingen nemen op basis van informatie van hun 6e zintuig en daar heel veel goede beslissingen mee nemen. Het is echter niet aan onze buitenwereld uit te leggen dat je dit doet. Wij willen altijd een rationele onderbouwing van onze beslissingen c.q. keuzes.

Dus gaan we de rationele argumenten verzinnen bij de keuzes die we gemaakt hebben, om ons te rechtvaardigen tegenover onze collega's, familie, vrienden etc.

Ik weet niet precies of je dat nu onder zelfbedrog moet scharen...