Het antwoord op de eerste twee vragen is vrij eenvoudig en voor de hand liggend. We zijn te druk met onze dagelijkse verplichtingen die we snel doorlopen in uitgesleten patronen en paden. We gunnen ons geen tijd om in te breken in onze oh zo belangrijke verplichtingen, afspraken, patronen etc. Schoonheid en genieten zijn ondergeschikt geworden. Gek eigenlijk dat iets wat we blijkbaar zo belangrijk vinden onmiddellijk het onderspit delft als we de dagelijkse sleur laten regeren. Anders gezegd we beweren het wel, maar in de praktijk heeft schoonheid en genieten van schoonheid een lage prioriteit. Dat maakt dat we een aparte plaats en tijdstip moeten inbouwen in ons patroon willen we ons laven aan wat we mooi vinden en waar we mogen genieten. Alsof schoonheid en genieten zich enkel voordoen op bepaalde plaatsen en tijden en niet voortdurend om ons heen aanwezig zijn. Durf dus af en toe met je patronen en verplichtingen te breken en even stil te staan bij vaak hele simpele en alledaagse dingen waarin zich een ongelofelijke schoonheid ontvouwt.

Het antwoord op de derde vraag lijkt ook te maken hebben met plaats en tijdstip. Dat is echter niet alleen waarom we talent vaak niet in een onverwachte context herkennen. Het is de aanname dat als ik bijvoorbeeld in een concertzaal zit om 21:00 om te luisteren naar een bekende en zeer getalenteerde violist dat ik weet (of aanneem) dat deze persoon getalenteerd is. Zeker als ik ook nog enigszins verstand heb van vioolspelen en meerdere violisten heb horen spelen. Dan nog is het voor mij moeilijk om precies te ‘horen’ waar het talent van deze violist zich nu manifesteert. Is het de techniek, het gevoel voor het instrument, de manier van bewegen? En daar zit dan ook de crux van het verhaal. De meeste mensen zijn niet in staat om talent of vermogens te herkennen, zelfs niet als het recht voor hun neus getoond wordt. Dat geldt niet alleen voor vioolspelen, maar voor elk vermogen dat je kunt bedenken. Meestal is het alleen de (groot)meester zelf die bijvoorbeeld de talentvolle schaker herkent. Veel mensen hebben dan ook onontdekte vermogens, omdat wat voor hen doodnormaal is nog nooit herkend en gewaardeerd is door de omgeving. Dus ontdek je eigen vermogens en zoek je eigen meester of stam (en vica versa) die je helpen deze verder te ontplooien. Dat geeft je zelf weer de mogelijkheid om de bij jouw ontwikkelde vermogens bij anderen te kunnen herkennen en waarderen.

Mooi artikel, maar pijnlijk omdat het ons laat zien dat we zo druk zijn dat we geen oog (of oor) hebben voor de mooie dingen om ons heen.

Volgens mij herkent men alleen talent als men zelf ergens actief mee bezig is. Als je je aan het orienteren bent op een nieuwe auto, dan neem je alle auto's om je heen bewuster waar. Ben je die meester schaker, dan herken je getalenteerde schakers. Ben je zelf een violist, dan herken je het talent van deze jongen (hopelijk) wel.

Dat is ook het punt met de vraag naar talent op de arbeidsmarkt die volgens deskundigen zal toenemen.

- Wát is dat talent nu precies?
- En wie gaat (en kan) het herkennen?

Die vraag is helemaal afhankelijk van de organisatie en de samenstelling van het personeelsbestand én het inlevingsvermogen en de capaciteiten van de HR-medewerkers. Dus bij aangeboden diensten als talentmanagement zet ik mijn vraagtekens. Is dit niet gewoon een goede strategische personeelsplanning?

Tekst en reacties gelezen. Denken, voelen en stilstaan. Dank voor het mooie artikel. Nu op zoek naar het origineel.

Phia,
erg goed stuk. En je handelt zelf ook zo: je profiel op deze site is leeg. Je speelt dus ook incognito . . .toch?

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovati Consulent

Het uitgebreide stuk is terug te vinden op:

www. washingtonpost. com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

@Jos: Niet gelezen: "Phia Vermeij is arts en gespecialiseerd in stressmanagement
www. top-health.be " ?

Een interessant perspectief is ook: als je zelf niet weet hoe ingewikkeld of moeilijk iets is, dan kun je dit ook niet op waarde schatten en zal het je dus nooit opvallen. Dit staat los van elke context.

Dagelijks ontmoet ik veel studenten in mijn baan als docent en er zijn van die onverwachte momenten waar ik me realiseer dat ik niet gefocust ben op het talent van studenten maar op de dingen die ze niet vaardig zijn. Als we dit nu eens zouden omdraaien mensen waarderen op hun talenten en dit aanwenden voor verdere ontwikkeling. Zo kunnen we dan misschien dagelijks genieten van al het mooie op deze aardbol wat zo maar gratis is en waarmee we veel mensen gelukkig kunnen maken. En de meest talentvolle onder ons extra waarderen als voorbeeld voor al die andere gelukkige mensen. Geweldig artikel.

Het meest fascinerende vind ik nog dat verschillende langslopende kinderen het talent, de schoonheid van de muziek, kennelijk wèl herkenden. Dat zij in de gaten hadden dat er hier iets bijzonders gebeurde...
De ouders, trokken ze echter in hun vaart voort.
Is het niet herkennen dus iets dat we afleren met het ouder worden? Stompen we zo af met het klimmen der jaren?

Prachtig voorbeeld van wat we niet zijn Mindfull.
Prachtig voorbeeld zoals kinderen nog zijn open mind.
Combinatie van Tolle Shopra Katie de Ridder
Leven in het nu, het mooiste wat er is.
Mindfull leven en sterven voor je dood voordat die zich meld.

Carpe diem , en echt weten wat je moet plukken?
Dus vaarwel gewoonte jij beest, wat alle redelijkheid verslind.

Voelen, beleven, terug naar het luisteren naar je buik en hart.

Vraag me wie dit leest en lach.
Ik voel me super ben coherent.

Fijne avond.

@

Leuk stuk, mager experiment.

Vooroordelen spelen hier de eerste partij in een solo-partituur:
Talent is een subjectief gegeven, bepaald door context. De vele talentenshows die we dagelijks over de buis, op internet, langs zien komen zijn daar sprekende voorbeelden van. Het lijkt of we "barsten" van talent en bestempelen iedere deelnemer bij voorbaat als een talent, in ieder geval een potentieel talent (dat laat dan weer in het midden dat er mogelijk een ander talent in iemand schuilt - wat op zich wel weer waar is!).
Maar diegenen die het predicaat talent aan iemand geven, hoe onbevooroordeeld zijn deze? We kunnen ons niet onttrekken aan vele en heftige discussies als een bepaald persoon wel of niet als talent wordt gekenmerkt.

Dat relatief veel kinderen een bepaalde aantrekkingskracht voelen bij deze musicus, lijkt mij een mooi voorbeeld van niet bevooroordeeld zijn t.o.v. de situatie. Hun leven wordt almaar geplooid in de beleving van de ouders, die grotendeels is opgebouwd uit vooroordelen. Dus iedere afwijking op dit patroon zou ik interpreteren als het aanreiken een volgende vooroordeel van de ouders aan de kinderen om vooral niet stil te staan bij straatmuzikanten. Ik betwijfel of de kinderen aangetrokken zouden zijn door de schoonheid van de gebrachte muziek, meer denk ik dat het voor hen het doorbreken van die alledaagse saaie sleur was.

Dat uiteindelijk een marginaal aantal mensen hebben genoten van de muziek is het vooroordeel op de klassieke muziek - welk percentage heeft enig besef inzake (klassieke) muziek, dus laat staan dat men enige waarde weet te geven aan klassieke muziek. Wat die mensen betreft had deze icoon ook op een speelgoed-viool kunnen spelen en had het wellicht een fanatiek amateurtje kunnen zijn die de laatste hit van Nigel Kennedy speelt. De enige reactie die dan te verwachten is een bevestiging van hun bevooroordeeld beeld over straatmuzikanten, klassieke muziek en de viool!

Mooi experiment, goed stuk en veel goede reakties. Een hele belangrijke vind ik die van André Cuiten. Hij stipt hier een groot probleem aan. Ik heb namelijk het idee dat zeker in Nederland maar wellicht ook elders, het onderwijs niet of nauwelijks in staat is of in staat gesteld wordt om de talenten van individuele leerlingen en studenten te ontdekken om die vervolgens te ontwikkelen. De massale leerinstituten zijn er op gericht de leerlingen/studenten in een keurslijf te persen en ze de gewenste resultaten te laten halen. Bij de grijze massa gebeurt dat veelal zonder grote ongelukken, maar levert het een verre van optimaal resultaat op voor zowel het individu als voor de maatschappij. Als je niet in het keurslijf past, ben je pas echt de sigaar. Dan blijf je zitten, moet je naar een lager schoolniveau om later ergens achter een lopende band, achter een bureau of thuis met een uitkering je dagen te moge slijten. Er wordt daardoor veel talent en menselijk kapitaal vernietigd en mensen wordt veel geluk onthouden.

@ André

Goeie opmerking: bij klassiek zijn ouderen waarschijnlijk meer bekend met de materie en hebben eventueel hun smaak kunnen ontwikkelen. Wellicht zou het expiriment over gedaan kunnen worden met muziek die beiden niet kennen, bijvoorbeeld Indiase-, Turkse of Balkanmuziek. Ben eigenlijk best benieuwd wat er dàn zou gebeuren. Ik denk hetzelfde.

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consultant

@ Allen
Hartelijk dank voor jullie reacties.

Ik heb nog een vraag:
Is 'nieuwsgierigheid' het sleutelwoord om talent te herkennen?

En dan bedoel ik nieuwsgierig in de breedste zin van het woord: nieuwsgierig naar mensen, naar wat mensen beweegt, naar je omgeving...

Phia Vermeij, arts

Dag Phia,

Nieuwsgierigheid is zeker belangrijk, maar wat ik zelf nog belangrijker vind is het vermogen (of de competentie) om talent te herkennen.

Als je nieuwsgierig bent maar geen verstand van zaken hebt (lees: het samenspel van technologie, organisatie en personen binnen jouw context of afdeling niet begrijpt) dan houdt het volgens mij op. Dan kun je volgens mij niet goed inschatten hoe talentvol iemand is.

Vriendelijke groet,
Leon Dohmen