Praten we wel waarover we zouden moeten praten? Of zijn we snel geneigd om over koetjes en kalfjes te spreken terwijl urgente zaken blijven liggen? Dat is de gedachte achter de Trivialiteitswet van Parkinson. Die stelt dat het langst wordt vergaderd over onderwerpen met het minste (financieel) belang en het kortst over onderwerpen met het meeste (financieel) belang.
De wet is in de jaren vijftig van de vorige eeuw opgesteld door auteur Cyril Northcote Parkinson, maar lijkt gezien een debacle als bij het ROC Leiden, waar enorm dure nieuwbouw die men niet kon betalen de ondergang inluidde, nog even relevant als toentertijd. Om over al die uit de hand lopende projecten en investeringen maar te zwijgen. We vergaderen veel, maar spreken we wel waar we het over zouden moeten hebben? Neem het vol...
Ik verwacht een tegenstelling in de zin.