Ik maak vaak mee dat veranderingen gedreven zijn vanuit het (top)management en niet vanuit de lopende continu verbeterprogramma’s. Met veel enthousiasme is men gestart met een continu verbeterprogramma en vervolgens geeft men een reorgansatie niet vorm vanuit de kaders van dit (Lean) programma.
Er is veel aandacht voor het op kleine schaal doorvoeren van verbeteringen en voor het leren aan de medewerkers hoe te verbeteren terwijl de grote veranderingen (reorganisaties) juist buiten dit soort programma’s om worden uitgevoerd. Dit is ook weer te zien bij recente veranderingen binnen veel grote financiële instellingen.
Met veel verdriet zie ik dat reorganisaties vaak gepaard gaan met enorme kennisvernietiging. Teams en afdelingen zijn net op niveau en dan wordt de organisatie weer veranderd e...
Deze organisaties of managers lijden aan het "Als het goed gaat is er geen tijd en als het slecht gaat is er geen geld" – syndroom: kortom te weinig anticyclisch denken. De ideale visie zou moeten zijn: "Als het goed gaat, spaar je geld. En als het slecht gaat, heb je tijd". Het probleem bij vooral beursgenoteerde bedrijven, en ook steeds meer in politiek gestuurde organen, is dat voor het woordje "En" een greep in de kas wordt gedaan. Ergo je hebt als het dan slecht gaat wel tijd maar geen geld (meer) en zal de organisatie moeten saneren.
De grootste verandering is nodig aan de top, die mogen één ding "top down" doen, namelijk het goede voorbeeld geven. Dit begint met luisteren naar de ideeën en suggesties van de medewerkers en deze medewerkers de veilige omgeving te bieden om die ideeën om te zetten. Die cultuuromslag maken is het moeilijkste aan LEAN, niet de tools en analyses.