'Ze zijn er nooit, die managers!' Maar...waarom dan niet?

Ondanks dat Paul pas 2 jaar manager was, waren zijn bazen en collega’s erg gecharmeerd van hem. Paul was een jonge vent, maar had een duidelijke visie en, wat belangrijker was, hij was er goed toe in staat om die loud and clear te formuleren. In deze klus werkten de organisatie en ik aan verbetering van de communicatie, en zoals ook moderne methoden leren kan je dat beter in het proces doen: on the job.

Mijn opdracht was dan ook om mijn werk als trainer/coach in 'de alledaagse waan' te doen. En om te kijken hoe daar de communicatie verliep. Dat doe ik vaker en dan ontdek je helaas te vaak, dat het enthousiasme dat collega’s en directies voor een manager voelen niet gedeeld wordt door de medewerkers.

Bij Paul was dat ook het geval. De medewerkers vonden het zelfs ‘de slechtste leidinggevende van de hele tent’. Belangrijkste klacht was dat ze hem nooit zagen.

-Dus hoe kan zo iemand ons dan beoordelen? Als hij er is komt hij elke keer met een excel sheetje zwaaien. Do I need to say more?, roept hij dan in het Engels. Nou graag, zeggen wij dan, want je zegt zo weinig.

Belangrijke werkwijzigingen maar ook procesbeschrijvingen gingen per mail.

-Hij komt het gewoon niet vertellen. Te druk met zijn collega’s of met zijn carriere.

Ik moest hier met Paul wel over praten. Ik zei hem dan er nogal een verschil was tussen de wijze waarop zijn medewerkers over hem praatten en de wijze waarop zijn bazen en collega’s dit deden.

Aanvankelijk kwam hij met een verhaal over de 9-tot-5 mentaliteit. Ook vertelde hij dat ze liever lui dan moe waren, en dat hij nu de kop van jut werd. Maar ik zei dat dat geen reden was om zijn gezicht niet te laten zien.

-Vertel me nou eens echt waarom je dat niet doet, want het is een beeld dat ze hebben.

-Maar ik hoef toch niet al hun beelden serieus te nemen?

-Nee, maar je wilt hun weerstand niet straks tegenkomen op een moment dat er iets belangrijks moet worden doorgevoerd. Ze hebben het er al over dat ze met de directie willen praten.

Paul schrok. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. De directie, dat kon alleen maar lastig voor hem worden. Na enig doorvragen kwam de aap uit de mouw. Hij had het er met een paar collega’s over gehad en die hadden hetzelfde.

-Je staat altijd als eenling tegenover een groep als je de vloer opgaat. Het is dan bijzonder moeilijk om je punt te maken. Ze voelen zich gesteund door elkaar en zetten een grote mond op. Ik vind het daar gewoon niet leuk. Je wordt continu in de maling genomen.

Ik vraag me af of dit niet de reden is voor de afwezigheid van veel managers op de vloer. Wat zijn jullie bevindingen?

Een erg leuke workshop over veranderen en de hersenen van Bert Overbeek op 11 december. Info: http://www.jongebazen.nl/md-wel-en-wee/leiderschap-en-het-brein