Virtuele kerstkaart of toch maar papier en postzegel?

Het afgelopen jaar heb ik me door mijn vrijwilligerswerk bij de NVP (Nederlandse Vereniging voor Personeelsbeleid en Organisatieontwikkeling) bezig gehouden met zaken rond duurzaam HR en sociale innovatie. En ik moet u eerlijk bekennen dat dit doorwerkt in mijn doen en laten.Vandaag liep ik ietwat gestresst door de stad door de decemberdrukte waar ik plots door werd overvallen. De eerste kerstkaarten vielen door mijn brievenbus van de week. Dat was een kleine confrontatie, omdat ik me realiseerde dat ik nog iets met kerstkaarten moet doen, mijn huis nog onversierd is, een menu voor eerste kerstdag mag nog verzonnen plus de boodschappen daarvoor plannen, een verslag voor mijn werk maken, en, en ......

Ho, stop; tijd om op de bank te gaan zitten voor een paar sabatical minutes. Waar kan ik strepen; waar kan ik relativeren? Al zo'n tien jaar haal ik met de feestdagen niet meer voedsel in huis dan strict noodzakelijk dus opgegeten wordt. Het is duurder en feestelijker, maar niet teveel. Ik verwonder me altijd bij de kassa wanneer ik sommige mensen met maar liefst twee karren zich naar de cassière zie begeven. Maar nu is de tijd gekomen om me te buigen over het versturen van kerstkaarten. Ga ik al dat papier door de brievenbus gooien? Of zoek ik dit jaar een andere duurzame oplossing? Of kies ik een middenweg? Mijn familie ziet me aankomen met een virtuele kerstwens. Huh, een deel van de familie beschikt helemaal niet over een internetaansluiting. Bovendien zijn ze van de oude stempel en dus beledigd wanneer er geen kaart op de deurmat valt. Van een deel van de mensen (die vorig jaar een kaart stuurden), heb ik geen e-mailadres.

Fijn een paar van die sabbatical minutes, want ik heb een ferm besluit genomen. Zo min mogelijk mensen krijgen een kaart om het milieu niet verder te belasten. De zakelijke klanten krijgen een zelfontworpen digitale kaart waarin ik ze een duurzaam 2010 wens.

Ook dit dilemma is weer keurig opgelost!