Verandermanagement dankzij het brein?

Managers stellen zich de vraag: hoe krijg ik mijn mensen zo ver dat ze samen met mij beleid gaan vormgeven?Heel lang bleven de antwoorden op deze vraag wat zweverig. Nu lijkt dat anders. Er komt namelijk meer aandacht voor het brein in de wereld van het management.

Het brein biedt soelaas bij veranderingen.  Managers en trainers maken al heel lang gebruik van verouderde leermodellen. Die worden dan in zogenaamd nieuwe, ‘unieke' jasjes gegoten, maar uiteindelijk gaat het om oude wijn in nieuwe zakken. Geeft niet, zolang het maar werkt, was de opvatting. Meetbaarheid? Meestal nul. Soms iets meer dan nul.
Nu is er het brein. In navolging van Margriet Sitskoorn holt plotseling een horde opleidings- en veranderkundigen aan achter het brein. En dan vooral achter het denkbeeld dat tot op hoge leeftijd alles te leren is.
Dat is mij wat te euforisch en gaat mij wat te ongenuanceerd en te snel. Het heeft iets weg van: ‘zo, en nu heb je geen excuus meer, nu moet je gewoon mee!' en ‘je kan het wel, maar je wilt niet'. Ik vraag mij dat af.
Het zou geweldig nieuws zijn als het wel zo was. Maar ik heb bedenkingen. Ik vraag me af of bijvoorbeeld zelfreflectie door iedereen aangeleerd kan worden. En hoe zit het met concentratiestoornissen? Met gevoelens van onveiligheid? Hebben die geen invloed op het leren? Kan een ADHD'er zijn impulsen onder controle leren krijgen?
Kortom: hoe plastisch zijn onze hersenen? Ik denk heel plastisch, maar voor euforie is het nog te vroeg. Laten we nu eerst eens beginnen met de oude modellen te toetsen aan de hand van nieuwe inzichten, en die uit te bouwen. In plaats van als in een hype achter het gouden kalf aan te lopen.