Ooit zei het hoofd Opleidingen van de ANWB iets interessants tegen me over high potentials. ‘Dan zijn ze 27, maar praten alsof ze 40 zijn en hun positie op de arbeidsmarkt al verworven hebben. Ondertussen blijven ze voor anderen natuurlijk gewoon 27.’ Dit komt inderdaad voor. Men heeft gestudeerd, loopt een paar jaar in het bedrijfsleven rond, en denkt de wereld nu wel te kennen. Men denkt dat men is wat men weet. Maar de omgeving weet niet altijd wat je weet, beoordeelt je ook op je verschijningsvorm (die van een ambitieuze 27-jarige) en uiteindelijk zal dat je effect bepalen.
Om dit effect tussen de oren te krijgen van mensen, worden coaches ingehuurd. Daar zijn hele goede onder, die rekening houden met het aanvangsniveau van de potential. Ze kijken naar wat er geleerd moet worden, naar de mens die voor ze zit, en ze zoeken samen met hem of haar naar een manier om zich de doelen eigen te maken.
Maar er zijn ook coaches die daar niet naar kijken. Die hebben een levensvisie of coachingsmodel in hun achterzak (meestal maar één) dat ze op iedereen loslaten, omdat het hen persoonlijk heeft geraakt en voor hen absolute waarheid is geworden.
Zo kan het voorkomen dat iemand die 55 is, en intussen in een fase zit waarin het belangrijk is geworden om wat minder op de voorgrond te staan, de potential in die lijn gaat coachen.
‘Het gaat niet om doen, het gaat om zijn’ zegt de coach dan bijvoorbeeld. Maar daarmee bereikt hij zijn trainee niet. Niet echt. Misschien wel uiterlijk, want potentials zijn vaak beschaafd tegen hun leraren. Kwestie van respect.
Erger wordt het wanneer coaches hun levensbeschouwing gaan opleggen aan de trainee. Met levensbeschouwing bedoel ik hier een spiritueel kader dat belangrijk is voor de coach. Omdat die levensbeschouwingen ook altijd een idee geven van het ‘ik’ en hoe je daarmee moet omgaan.
Zo zijn enkele inspirerende creatievelingen die ik ken, bijvoorbeeld volkomen van zichzelf vervreemd geraakt, en kwaken ze de rest van hun leven alleen nog maar over ‘rust vinden’. Ze gaan dan verloren voor de gemeenschap en worden navelstaarders.
Wat ik maar wil zeggen: als mensen een boeddhistische coach willen, zijn levensbeschouwelijke coaches voortreffelijk. Maar je moet er wel aan toe zijn.
Bij de verschillende fasen in het leven passen verschillende benaderingen.
De coach die zich dat realiseert, snapt ook dat hij niet zijn boodschap op moet leggen aan de ander, maar dat hij iemand stapjes verder helpt in zijn ontwikkeling. En soms gaan die stapjes (tijdelijk) een heel andere kant uit dan de stapjes die de coach het liefst zou willen.
Het gaat, kortom, niet om de ontwikkeling van de coach, maar om die van zijn trainee.
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Waar wie ben ik om dat te zeggen als 27 jarige?
Overigens ben je met je 27 juist iemand hier iets over kan zeggen. Dit is jullie blog; als het hier niet gezegd kan worden, waar dan wel?
Ik heb het gezien en meegemaakt.
Ben je trouwens boeddhist?
Mocht dit in de praktijk uiteindelijk meevallen, dan is het nog niet erg om in deze kolommen hier aandacht te vestigen om het thema, want JB wil ook trainers en coaches scherp houden.
Ik hou erg van coaches die aan introspectie doen, ik doe het zelf ook veel en vaak, en beschouw dat als een belangrijk instrument voor coaches,
Ik heb nog even de definitie opgezocht van Persoonlijke Coaching;
<strong><a href="http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Persoonlijke_coaching&action=edit&redlink=1" title="Persoonlijke coaching (de pagina bestaat niet)" rel="nofollow">Persoonlijke coaching</a></strong>: is gericht op het verdiepen van het bewustzijn van de coachee voor wat betreft de effecten van het eigen gedrag. De bedoeling is dat de coachee in beweging komt. Coaching is de ander leren te leren. ... zodat ze hierna mijns inziens, zelf leerzaam zijn en zelf-standig hun pad kunnen vervolgen en hun persoonlijke doelen daadwerkelijk verwezelijken.
M.vr.gr. K.Reijnierse - <a href="http://www.tiggerprojects.com" rel="nofollow">www.tiggerprojects.com</a> -
Iedere coach zal beweren dat hij een leermiddel is, net als een acteur. Maar heb je altijd door wat het met je doet dat je altijd in de positie bent de ander te begeleiden? De coach en trainer zijn een soort leraar, de trainee is een leerling. Daar zit toch een (machts)verschil. Ook voor degenen die niet op macht belust zijn.
Ik zie de beroepsdeformatie ook bij leraren. Die blijven ook altijd vanuit een positie praten, dat ze het weten. Raken in de war als ze even met de handen in het haar staan.
Ik hoop dat ik duidelijk ben. Ik bedoel het allemaal niet zo negatief. Het gaat me vooral om een zeer serieuze bedreiging bij coaches en trainers: die van de zelfgenoegzaamheid. In train de trainers en coach de coaches die ik gaf zag ik dat die vaak onbewust binnensloop bij mijn trainees. Als onkruid dat opschiet op plekken waar je het niet verwacht.
Bovendien moeten ze zich verkopen, de trainers en coaches, en daar zijn ze bedreven in. De vraag komt dan op: wie houdt de trainer scherp, wie de coach?
Onder andere de trainee denk ik...
Coachen, leidinggevenden, trainers, goeroe's. Alles om beter, bewuster, verder, - er, -er te worden en te zijn. Ik ben er gevoelig voor, en heb er weerstand tegen.
Wie weet hoe de wereld in elkaar zit? Groei je op in Nederland, groei je op op een eiland van Fiji. Wat vormt je? Waarheid bestaat niet. Alleen jouw waarheid op basis van jouw overtuigingen, opvoeding, kern, en..?
Jij kleurt jouw wereld. Een trainer, goeroe, coach kan (met jouw medewerking) van rood, roze maken, van geel oranje. Dat kan soms prettig zijn, en je inderdaad verder helpen.
Maar wordt niet blauw en groen als jij rood en geel bent. Blijf bij jezelf, samen vormen we een regenboog. Die het mooiste straalt als iedereen de kleuren omarmt die bij hem haar horen.
We streven naar meer. Terwijl we ook gewoon kunnen kijken naar: Vind ik het leuk om dit te doen? Nee, dat hoeft niet altijd, overal en 110%. Nee gewoon, dat de dingen die je doet, dat waar je mee bezig bent, de mensen met wie je omgaat gewoon voldoende leuk en voldoende goed zijn. Voldoende… dat is wat anders dan uitmuntend.
Trouwens, ooit nagedacht over de uitspraak: na regen komt zonneschijn? Klopt. Maar na zonneschijn komt er ook weer regen. En dan weer zon. Het streven naar de eeuwige zon is een illussie. Accepteer dat, daar wordt je leven een stul lichter van...
Trainers, coaches, goeroe's? Soms heerlijk en fijn, juist om de scherpe randjes eraf te halen. Of misschien om de randjes weer scherp te krijgen. Maar uiteindelijk volg jij jouw pad (en dat is dan weer een mooie overtuiging vanuit het perspectief dat de mens een individueel pad te volgen heeft... ook daar verschillen de ideeën over...)
In mijn overtuiging staat de trainee centraal is dien je de aanpak af te stemmen op elke specifieke situatie. Helaas gebeurt dit niet altijd en krijg je een variant van de Kamer van Koophandel reclame: " Weet je wat jij zou moeten doen..."