Sven Kramer, het kabinet en de toekomst van Nederland

Het was me het weekje wel. Een kabinet dat valt omdat een deel ervan zich niet aan de afspraken van 2007 houdt en de andere helft daar erg strak aan vasthoudt. En een schaatser die geweldig rijdt maar verkeerd wisselt door zijn te hard werkende coach. Nederland in mineur, en het gaat toch al niet lekker

Als ik geld had, begon ik nu een politieke partij. Ik zou hem Nieuw Nederlands Elan noemen. Ik zou ervoor zorgen (samen met anderen) we over de grenzen van partijpolitiek heen dit land weer gezond konden maken. Kijken hoe we onze economische positie ten opzichte van andere landen in de wereld konden versterken. Op een manier dat die andere landen er ook wat aan hebben. Ik mis geluiden over dit soort dingen uit de politiek.

We staan met een open mond naar China en India te kijken, en nemen hun producten af. Onze kennis is daar heel bruikbaar maar we zetten haar maar matig weg, en ons eigen onderwijssysteem voorziet nauwelijks in de uitdagingen van de toekomst. Een wereld die enorm zal veranderen door technologie en innovatie. En duurzaamheid. In het buitenland is dat een krachtig thema, maar hier behoort het tot de topics van een politieke kleur.

Ik maak me zorgen over de mentaliteit in Nederland. Het ego is belangrijker dan de samenwerking. We hebben de oude wijsheid niet ter harte genomen dat er magere jaren na de vette komen. Vakbonden komen in hun angst om nog meer leden te verliezen met onredelijke looneisen. Weten ze wel wat de loonkosten in China en India zijn? Denk je eigenlijk werkelijk aan het duurzame welzijn van je leden en je land als je dat niet meeneemt in je denken.

Als je weer wilt meedoen, zul je goede kwaliteit moeten leveren tegen lage kosten. Productinnovatie, lagere salarissen. Iedereen zegt het. De nieuwe generatie moet wennen aan minder welvaart. Of moeten we, zoals elders in de wereld al wordt gezegd, aannemen dat Europa en dus ook Nederland een 'grand old lady' is, op sterven na dood.

Ik hoor het niet in de campagnes, die per definitie mensen naar de mond praten. Ik zou dolgraag een bijdrage leveren, politiek, om dit naar een ander niveau te tillen. Niet dat gezeur over andermans geloof, die bangmakerijen over mensen die elders zijn geboren. Dat is echt ons belangrijkste probleem niet.

Ons belangrijkste probleem is dat we samen de mouwen op moeten stropen, maar liever veel geld krijgen voor gemakkelijk werk, en op de terrassen rondhangen of bij de Media Markt weer een nieuw goedkoop apparaat uit een buitenlandse topeconomie kopen. Dit klinkt negatief en ik voel er ook negatief over. Maar ik blijf er niet in hangen. Ik vind dat we moeten begrijpen dat er echt iets moet veranderen. Niet voor niets gaat het moeizamer met onze economie dan gedacht.

De mentaliteit moet veranderen. We mogen nooit meer verkeerd wisselen, om het ongelukkigste schaatsbeeld uit de geschiedenis nog maar eens te benoemen. Dat was  een lullig ogenblik van een leidinggevende die een blackout. Maar wie gaat ons de goede kant opsturen? Een politieke wereld die de omgangsvormen aan het bederven is, en elkaar voor rotte vis uitmaakt. En wat kunnen we er zelf aan bijdragen? We moeten er luxe en welvaart voor inleveren. Is die bereidheid er bij iedereen?

Er zijn optimistische profeten. Denk aan Bakas. Dat optimisme hebben we nodig. Dat besef ik. Maar niet zonder de realiteit uit het oog te verliezen.