Slammen, dynamische vrijetijdsbesteding voor jonge bazen?

U bent van ons gewend dat we managementartikelen publiceren. Daarnaast hebben we de rubriek Lifestyle & Kunst (zie ook www.egobert.wordpress.com), waarin we zaken behandelen die misschien interessant kunnen zijn voor onze lezers. Voor de recreatie. Behalve managementredacteur ben ik ook nog dichter. In dat kader was ik uitgenodigd om te komen 'slammen'. Hieronder een verslag. Misschien is het iets voor je.

Gisteren won ik de publieksprijs in een SLAM-voorronde in Utrecht. Ik was verguld met die prijs, omdat ik een dichter en geen slammer ben, al heb ik veel waardering voor het genre. Slammen is niet gemakkelijk en niet voor iedere dichter weggelegd. Het heeft iets van Vinkenoog, iets van Johnny the Selfkicker, en ziet er ook zo uit.

Het was in een werfkelder aan de Oudegracht, in de Kargadoor, een plek die sinds de komst van Mike Platenkamp (www.mikeplatenkamp.nl)  duidelijk een ziel begint te krijgen. Mike is werkelijk een van de aardigste mensen die ik ken. Op zijn poëzieplaats.nl geeft hij anderen de gelegenheid om hun werk te etaleren.

Ook in de Kargadoor krijgt hij het voor elkaar om schrijvers te verzamelen, waarvan het niveau uiteenloopt, maar het is in de (amateur)schrijverswereld net als in het literaire plantsoen vaak kinnesinne en afgunst. Daar heeft Mike geen last van.Hij gunt anderen de ruimte. Hoeft niet steeds zelf in het middelpunt. Samen met oude gabber Gijs ter Haar, een grootheid in de wereld van de slam, schept hij een gezellige sfeer tussen de solistische dichters.

De middag was voor mij geslaagd om meerdere redenen. Ik stond in een finale van een evenement dat niet mijn kwaliteiten raakt. Ik won er dus de publieksprijs. Maar ik kwam ook in aanraking met de Irakese dichter Baban (http://dichterbijbaban.nl/?page_id=52)  en de Marokkaanse musicus Karim Eharruyen (http://www.muziekenkunst.nl/) . De laatste begeleidde mij tijdens een set gedichten, en zijn Arabische instrument (de ud, spreek uit: oet) verleidde de bijzonder kritische en met poëzie oververzadigde juryvoorzitter tot complimenten als ‘mooi optreden’ dat ‘de provinciegrenzen overschrijdde’.

Met Karim zal ik waarschijnlijk aan een cd gaan werken. En dat is dan weer de verdienste van Mike en Gijs die werelden bij elkaar brengen die tot nieuwe initiatieven leiden. En nog eens, onderschat de kwaliteit van slammers niet. In de poëziewereld lijdt men nogal eens aan dédain ten opzichte van dit prachtige métier.

Maar de nacht van de poëzie presenteert af en toe dichters, die in een slamrace niet verder komen dan een beduimeld plaatsje in de voorronde. En ik betwijfel of de amusementswaarde van zo’n poëzienacht hoger ligt dan die van een slamkampioenschap. Ik denk eigenlijk van niet. Slam is meer dan poëzie alleen. Het is tevens performance. En alles uit het hoofd. Het ademt iets van revolutie, van kritiek op het engagement, het zet vraagtekens bij ontwikkelingen. Soms is het hard en ruw. Het hoeft niet allemaal mooi.

Niet alles is echter positief in de slam. Soms wil de slammer gemakkelijk scoren. Dan gaat hij staan schreeuwen op het podium, verbindt wat maatschappijkritische teksten en ontbreekt de tederheid. Gijs ter Haar is daarom zo’n topper, omdat hij alle emoties in zijn werk durft te verwerken. Ook het zachte heeft een plaats.

Ga er maar eens heen, naar zo’n slammiddag. Je zult je niet vervelen. Info vind je hier: www.kargadoor.nl en www.dichtbijgijs.nl