Het is een beetje gek, maar sommige mensen zien een organisatie als een baarmoeder. Een verzorgend ding waar je lekker een beetje in mag ronddrijven en je eigen ‘ding kan doen’ (wat een verschrikkelijke uitdrukking is dat toch, je ding doen). Ze zien het management als een clubje mensen die voor hen moet zorgen. En als dat niet gebeurt, gaan ze in de weerstand.
Over die weerstand is zoveel geschreven. Het zou gaan over ‘weerstand tegen veranderingen’. Maar dat is natuurlijk maar onzin. Het gaat om weerstand tegen maatregelen, die niet verzorgend zijn. Immers, een baarmoeder moet voedsel leveren en de randvoorwaarden scheppen voor leven.
Weerstand is vooral vervelend als mensen er in blijven volharden als in een verkeerd denkbeeld. En wij managers en trainers halen allerlei noodgrepen uit om ze in een andere stand te krijgen. We hebben het met elkaar over ‘waar de knoppen zitten’. Nou, wie Kahnemann en Charbis en Simons heeft gelezen weet dat die knoppen om draagvlak te krijgen er gewoon niet zijn.
Mensen laten zich maar zelden weg halen bij ideeen die ze hebben omarmd. Het voorziet in hun behoefte aan veiligheid. En die veiligheid, daar doen ze een moord voor. Weerstand is geen probleem dat wordt veroorzaakt door veranderaars. Het wordt veroorzaakt door angstige mensen. En angst is, ook voor organisaties, een slechte raadgever!
Bert Overbeek twittert op Goeroetweets en schreef 'Bert's Breinboek voor Managers en Trainers', een leuk boek om snel je breinkennis op peil te brengen. Te verkrijgen bij managementboek.nl
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Het dingetje (daar is het woord weer) met gedrag is alleen dat het ergens vandaan komt, ofwel dit gedrag is gedoogd en wellicht ook bewust gecreeërd. Dus in hoeverre kunnen we mensen daar nu zo hard op afrekenen? Misschien heeft het ook iets met generaties te maken? In ieder geval lijkt het mij niet iets dat je van vandaag op morgen zomaar verandert.
Willen we dit anders, dan moeten we terug naar de bron. Wat heeft gemaakt dat medewerkers organisaties zien als baarmoeders die voor hun zorgen? Wat kunnen we doen om ze toch die veiligheid te bieden (is nou eenmaal een menselijke eigenschap), vooral in deze onzekere tijden, zonder dat het een ongezonde symbiotische relatie wordt. Want het maakt medewerkers ook afhankelijk, terwijl het huidige werkklimaat er steeds meer één is van eigen regie om te voorkomen dat een ontslag je 'overkomt'. Ofwel: hoe maken we er een win-win situatie van?
In de huidige snel veranderende samenleving moeten organisaties zich steeds sneller aanpassen en dat vergt innovatie. Om te kunnen innoveren zul je uit je comfort-zone moeten komen en een stukje veiligheid inleveren. Niet alle weerstand wordt mijns inziens veroorzaakt door angst, ook frustratie over het onvermogen om te veranderen kan een oorzaak zijn. Déze weerstand ontstaat juist bij mensen die innovatie omarmen en daarom van grote waarde kunnen zijn voor de organisatie.
Kom op Bert, op deze manier kun je elke dag wel een stukje schrijven met algemeenheden, aannames en open deuren. Waar ik benieuwd naar ben: wat doe jij om deze situatie zo te houden en wat doe jij om ze te veranderen? En welke resultaten heb je daarmee bereikt?
Hartelijke groet!
Peter Slikker
Wat doe jij en met welk resultaat? Ik doe al jaren genoeg Peter. Jij?
Angst speelt ongetwijfeld een rol als het gaat om veranderen. Het vast willen houden aan 'het oude'. Het management dat met man en macht de boel zo aanstuurde om 'het oude' te bewerkstelligen en te realiseren kijkt daar nu ineens anders naar. Erkenning en waardering voor 'het oude' is niet meer van belang, wat nu? Tja, angst ... en onbegrip, luiheid, oud zeer, frustratie, een mening hebben, de snelheid van de verandering niet bij kunnen of willen benen... veranderen heeft nu eenmaal tijd nodig, het gaat over mensen. Sommige managers vinden het lastig om bij veranderingen met 'de menselijke maat' te meten. Als knoppen om draagvlak te krijgen er gewoon niet zijn ... wat stelt het management zich, behalve het beoogde succes, dan als doel? De schade zoveel mogelijk beperken?
In mijn boek 'Voer voor jonge bazen' ga ik hier uitvoerig op in.