Mobiele terreur!

In 1999 vertoefde ik tijdens de zomervakantie op Sardinië. Dicht bij de Costa Verde ligt het dorp Fluminimagiore. En in Fluminimagiore heb ik de lekkerste pizza ooit gegeten in het kleine pittoreske restaurant dat daar gevestigd is. Stel je een redelijke ruimte met een beperkt aantal tafeltjes voor. Nee, ze zijn nog net niet van formica, maar wel klein. Er zijn twee keukens. Eén voor overweldigend lekkere pizza’s waarin een geweldige hunk de pizza’s uit de oven tovert en een keuken waar La Mamma de scepter zwaait. In het restaurant staat de onvermijdelijke tv aan; het altaar der moderne tijd. Ik heb me gedurende mijn verblijf daar verbaasd over de bikini modeshow die daarop vertoond werd. Een show van twee uur non stop mannequins in bikini. Anyway. Toen ik op de helft van mijn pizza was aangekomen, stapte de lokale zakenman de tent binnen met een behoorlijk blonde vrouw aan zijn zijde. Ze bestelden eten. Ze keken tv, totdat het mobieltje van de man in kwestie een muziekje liet horen. Hij voerde gesprekken en prikte ongeïnteresseerd in zijn eten. Voor zijn tafeldame had hij totaal geen oog meer. Haar restte niets anders dan verveeld voor zich uit te staren. Is dit respectloos? Ik vind van wel. 

Een jaar geleden trainde ik met een collega. In een pauze vertelde ze mij bij de koffie-automaat dat de mobiel van één van de cursisten was gegaan en dat hij bellend het lokaal uit was gelopen. Eenmaal terug hield zij hem voor dat a.) het de policy is dat mobiele telefoons uitgeschakeld staan tijdens een sessie waarbij groepsdynamiek voorop staat en b.) dat je kiest of bij een bijeenkomst te zijn of ervoor kiest te gaan werken en geen combinatie van beide. De boodschap had geen zichtbare impact. Respectloos gedrag? Ik vind van wel. 

Maar, ……… soms vraag ik me af of ik een oud besje word die de nieuwe tijd onmogelijk bij kan benen. Wat is jullie mening over dit soort kwesties? 

Als afsluiter één lichtvoetig gedicht over de mobiele terreur. 

Mobielliefde

Jij telefoneert dus jij bestaat. En waar je gaat of waar je staat. Gaat ie in jouw borstzak mee. Zo lekker warm en heel tevree. 

Spinnend, zoemend, SMS. Niet te verwarren met SOS. Boodschap hier, berichtje daar, terwijl je naar het schermpje staart. 

Om de haverklap gaat dat kreng. Waardoor ik uit de gratie ben. Je loopt naar buiten – uit het café en neemt heel slim je koffie mee. 

Ondertussen trekt het leven aan jou voorbij, maar je telefoneert; je hoort erbij. Weet je wat? Ik bel je op! Nee, nee, toch maar niet. Ik ……– stop - .