'Mijn deur staat altijd open want ik ben er nooit!'

De afwezigheid van hoger management is een veelgehoorde klacht onder teamleiders. Die klacht hoorde ik ook over Luuk, de general manager van een chocoladefabriek.

‘Zijn deur staat altijd open' grapte één van zijn teamleiders. En dat klopt ook. Die deur staat altijd open. Alleen is Luuk er nooit. En dat vinden we eigenlijk wel fijn, want wanneer hij er wel is, krijgen we voortdurend op ons falie.'
Luuk is een zeer directieve leidinggevende, die angst als een goede motivator ziet. Hij geeft zijn mensen er behoorlijk van langs als zij in hun begrotingen dingen beloven, die ze niet nakomen. Ontslag is iets dat steeds dreigt.
Maar onlangs is er iets veranderd. Hij ging naar een cursus ‘Leiderschap' onder Parijs, in een kasteel ergens bij Barbizon. Een zware cursus over een immens populair thema onder bedrijven.
Toen hij terug kwam, verzamelde hij zijn mensen en onder tranen vertelde hij dat hij in een relatiecrisis zat. Reden hiervoor: op de cursus had hij geleerd dat het bindingskracht teweeg brengt, wanneer je persoonlijke problemen deelt met je mensen.
Het effect was overigens tegenovergesteld: zijn medewerkers raakten geweldig op hun hoede. Hun ‘Rambo' was plotseling een gevoelige man geworden. Dat ging net iets te snel. De geloofwaardigheid was in het geding. Een mooi voorbeeld van een contraproductieve cursus.
‘Dit is nou niet wat we nodig hebben' zei een teamleider achteraf tegen een collega ‘Ik heb hier niets aan tijdens mijn werk.'