Michael Jackson en: wie is de echte Wacko?

De media staan vol over Michael Jackson. Er is een run op zijn CD’s. Sterren als Madonna geven aan dat ze ‘niet op kunnen houden met huilen’. Op het internet zijn de foto’s te vinden van de laatste dansrepetities, 20 uur voor zijn dood genomen. Sommigen geven aan dat het voor hen vergelijkbaar is met ‘de dood van Kennedy’. Als iets zo groot is, kan ik er hier niet aan voorbijgaan. (zie ook www.egobert.wordpress.com)

Sterren zijn veraf maar ook altijd erg dichtbij, schreef een columnist van de Volkskrant. Hij heeft gelijk. Sommige sterren zijn als broers of zussen. De buurvrouw ‘woont’ verder weg. Michael Jackson is ook in mijn leven steeds aanwezig geweest. In de jaren ’70 zong hij ‘Ben’ toen ik verliefd was op Marja, een klasgenootje, een eerste puberliefde die in de warme maartmaand van 1972 bloeide met Jackson op de achtergrond. Ik luisterde toen al een jaar of vijf, zes naar popmuziek en de Jackson 5 was voor mij al een vertrouwd begrip, want de top 40 kende ik vanaf mijn 8^e uit mijn hoofd.

Later in de seventies vermeed ik alles wat met Motown, Philadelphia Sound en disco te maken had. Ik dwarrelde rond tussen Deep Purple en Black Sabbath, later verdween ik in het landschap van de symfonische rock. De jaren ’80 domineerde U2, de Simple Minds en Peter Gabriel mijn leven en in de jaren ’90 kwam daar van alles bij maar nooit Michael Jackson.

En dat was niet helemaal eerlijk van mij, want ik hield van zijn sound. Ergens in mijn systeem was het echter not done om een plaat van hem te hebben. Ik denk dat het een gevoel was uit de jaren zeventig. Toen had je het grove onderscheid tussen ‘progressief’ en ‘commercieel’.  Ik voelde me meer aangetrokken tot mensen die zich tegen de gevestigde orde te verzetten, en commercieel was de gevestigde orde.

Dingen uit je puberteit zetten zich als teken vast op je bewustzijn. Je ontwikkelt kaders die redelijk bepalend worden voor later. En Michael Jackson zat bij mij in zo’n kader. Ondertussen bleef ik hem op afstand stiekem volgen. En oefende ik zijn lichtvoetigheid, wat goed voelde, maar er dramatisch uitzag.

Ik vond hem altijd erg aardig, Michael Jackson. En Thriller en Bad vond ik fantastisch. Grote muziek. Gelikt geproduceerd en bovendien prachtig op clip gezet. Maar het aardige overheerste. Met steeds dat verhaal van die dwingende vader op de achtergrond voelde ik ook medelijden met hem. Het leek me namelijk helemaal niet zo leuk om Michael Jackson te zijn.

Een tragische figuur eigenlijk, al met al. Eerst op handen gedragen, door iedereen omarmd. Vervolgens verguisd vanwege nooit aangetoonde seksuele handelingen met jongetjes die royaal minderjarig waren. Want veroordeeld door de rechter werd hij nooit voor deze dingen. Zijn veranderde uiterlijk hielp niet mee, net zo min als de wat temerige toon waaraan de verlegen Jackson leed. In de black community gold hij bovendien als iemand die verraad had gepleegd door blank te worden.

De wereld wendde zich af van het soul-, dans en muziekgenie. Hij werd een persona non grata. De platen kwamen in de kelder, tussen de weckflessen, en op de radio werd niets meer van hem vernomen. Niemand had het meer over Michael Jackson.

Nu hij dood is mag er weer positief over hem worden gepraat. De verkoopcharts worden gebroken en de Greta Garbo van de hedendaagse popmuziek wordt alom geprezen. En terecht. Want Jackson laat de wereld wat na. Een platenverzameling. Een interessant leven om op terug te blikken. Hij was een zegen voor de tabloids, en voor de geboren roddelaars onder ons.

Maar zijn verhaal, wie kijkt er door de opgeklopte berichtgeving heen naar zijn verhaal? Een kind dat geen kind mocht zijn. En die daardoor ook nooit volwassen kon worden. Zelfs zijn stem verwees hier naar. De baard in de keel ontbrak. Het is een schande dat iemand met zo’n status zo is verslonden door een wereld die zelf nog niet een kruimeltje had van zijn talent. Je kunt je afvragen wie eigenlijk de echte Wacko is.

Misschien vindt Jackson nu eindelijk rust. Ik hoop het. Ik ga geen CD kopen. Een kaarsje branden. En een beetje denken aan de man die altijd dichtbij was.