‘Meisjes’ van 30, niet zo gelukkig? (nr 8 in JB-top 10)

Nu de meeste mensen op vakantie zijn en een deel van de redactie ook, zullen wij de top 10 van artikelen op JongeBazen nog eens herhalen. De 10 artikelen waarop het meest gereageerd is, herhalen we tussen 27 juli en 14 augustus. Dit staat op de 8e plaats. Het artikel werd gepubliceerd op 6 februari 2006 en kreeg 39 reacties (peilmoment 11 juli 2007). 

Dit weekend had ik het genoegen om met twee 31-jarige zeer getalenteerde vriendinnen te dineren. De een werkt als manager, de andere als reisbegeleidster down under en in het verre oosten. De twee zijn hartsvriendinnen, verbonden op een manier die ik alleen maar uit vrouwenrelaties ken.  Als man boeit mij de manier waarop zij met elkaar omgaan. Vooral de directheid in hun communicatie valt op, en dat is niet slijmerig bedoeld. De betrokkenheid op elkaar is geweldig groot en de snelheid waarmee onderwerpen worden behandeld is indrukwekkend. Ik ben altijd weer vereerd dat ik er bij mag zijn.
Waar ging het over? Het ging over de teleurstelling in het leven, een onderwerp dat ik in coaching ook vaak voorbij hoor komen bij vrouwen tussen de 30 en 40. Eigenlijk waren ze kunstenaressen, vonden ze, maar het leven had ze als vanzelf het bedrijfsleven binnengeloodst waar ze nu in een door hen als saai ervaren leven terecht waren gekomen. ‘Groots en meeslepend wil ik leven’ citeerde een van hen een groot dichter ‘maar wat er gebeurt is dat ik opgesloten zit in een dodelijke routine.’

De wijze waarop mannen werden besproken was mild, maar niet vleiend. Een van de dames was bezig met ‘downdating’, een vorm van contact maken met lager opgeleide mannen, ‘want van die hoger opgeleide heren word je maar moe; dat kletst de hele dag over werk en persoonlijke succesjes.’
Van kinderen hadden ze afscheid genomen, maakten ze niet zonder humor duidelijk. ‘Er zijn al genoeg moeders. Ik moet er niet aan denken’ Stoere vrouwen, opgegroeid in tijden dat reclames gilden dat een slimme meid op haar toekomst moest zijn voorbereid.  Op zeker ogenblik werden ze het eens over een doel dat ze op korte termijn wilden realiseren. Ze wilden dichter bij hun ‘zijn’ komen. Dat moest lukken. ‘Minder beschouwen, meer doen’.
Er ontstond geestdrift. Kennelijk was hiermee de essentie geraakt. Toen, plotseling, keken ze mij aan en zeiden ‘Bert, zijn we zeurpieten? Maken we het onszelf te moeilijk? ’
Het leek mij een goede vraag om voor te leggen aan de lezers van deze blog, vooral ook omdat dit voorbeeld niet op zichzelf staat. Vrouwen van rond de 30 hebben al meer de pers gehaald met hun levensvragen. Dus: maken ze het zich te moeilijk?

(www.pitchersupport.nl)