Meewerkend voorman kan ellende zijn

Je maakt het best vaak mee. Dat mensen tot meewerkend voorman worden benoemd. De manager zegt dan: Jongens, jullie collega Wim stuurt jullie in de praktijk aan. Dat zegt de manager om te laten zien dat hij Wim steunt. Maar hoe pakt dat uit?
Wim krijgt er 50 euro meer voor per maand, maar functioneel blijft hij gewoon monteur of servicedeskmedewerker of iets wat daar op lijkt. Hij heeft het verdiend, vindt zijn manager. Dus gewoon doen. Niet teveel over nadenken.
Vaak gezien, dit. Goed bedoeld. Je beloont de goede; dat is een positievere aanpak dan de kwade straffen, nietwaar? Maar op de werkplek vinden ze het meestal niet zo leuk. Daar zijn ze jaloers. Ze zeggen echter dat ze het niet zijn.
Ik ben niet jaloers hoor, maar ik vind gewoon dat ze Wim nooit hadden mogen benoemen. Waarschijnlijk heeft ie gewoon zitten slijmen, Wim.
En dan gaan ze Wim lopen stangen. ‘Zo Wim, baas, zeg het maar vandaag' En dan naar elkaar kijken met een grijns.
‘Jongens willen jullie even naar de kast lopen om er wat extra gereedschap uit te halen'
‘Maar natuurlijk Wim, wij zouden onze baas niet durven tegen spreken.'
Het woord ‘baas' wordt door Wim niet als compliment beleefd. Integendeel. Hij bespreekt het met zijn manager die zegt dat hij zich er vooral niets van moet aantrekken.
Na 1 ½ jaar is Wim vertrokken. Een andere baas.
‘Wij hebben gewonnen' zeggen zijn collega's tegen elkaar. Maar van wie? En welke prijs dan? En hoezo was het een wedstrijd?