Managers sadistisch? Die moeten soms naar doen!

Moeten managers alleen maar motiveren? Nee. Luister maar. Er is een dvd-opname van de beroemde dirigent Leonard Bernstein, waarin hij met een solist en het orkest werkt aan een deel van de West Side Story. Ze studeren het nummer ‘Maria’ in. Het loopt niet lekker. Bernstein ergert zich; de solist pakt het liedje niet snel genoeg op. Maar de solist is ook geen kleintje. Integendeel. Hij is één van de besten van de wereld. Er ontstaat een interessant conflict.

Wanneer de solist vergeet een deel te zingen, staat Bernstein met de hand aan het oor naar hem te kijken. Zijn blik is er één van ‘Nou, komt er nog wat van?’  De solist kijkt hem aan met ingehouden woede. Bernstein is daar niet van onder de indruk. Hij trekt zijn wenkbrauwen nog wat verder op. Dit is de solist te veel. Hij staat op en loopt weg.

Bernstein gaat voorovergebogen staan met zijn ellebogen op een tafel en schudt nee. Eén van de orkestleden legt een hand op zijn rug en hij glimlacht. Later komt de solist weer terug, zingt nog eens en dan is het perfect. Dat zegt Bernstein dan ook. Dat het perfect is.

Motiveren is dus niet altijd ‘paaien’. Ergernissen komen voor in menselijke contacten. En zijn niet altijd gemakkelijk te hanteren. Soms helpt het om iemand op een onprettige manier een duwtje te geven. Dan is ie je achteraf dankbaar. Ik vraag mij af of jullie dit ook vinden. Reacties welkom dus.

Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen

Probeer het Pro-abonnement een maand gratis

En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.

Word een PRO 

Koert Capel
Gevonden! <a href="http://www.youtube.com/watch?v=z85iqfprcRI&amp;feature=fvsr" rel="nofollow">http://www.youtube.com/watch?v=z85iqfprcRI&amp;feature=fvsr</a> of even zoeken op Bernstein Carreras Maria. Een prachtig fragment! Maar ik voel twee reserves. Allereerst is Bernsteins optreden geen managementkunstje of een weloverwogen stijl, maar een authentieke uiting van frustratie - hij gelooft in wat hij doet. Als een manager om diezelfde authentieke reden oprecht boos is, dan is dat heel wat anders dan wanneer oren wassen net als paaien onderdeel gaat uitmaken van zijn trucendoos. Ten tweede is Bernstein natuurlijk niet alleen de manager, hij is de creator. Als er iemand is die op dat moment een heldere visie heeft op hoe het zal moeten klinken is hij het wel - en dat weet het orkest ook, en ook een Carreras weet dat. Het zou me niet verbazen als de grote Carreras achter de coulissen verbeten tegen zichzelf heeft gezegd: het doet pijn, maar hij heeft gelijk. Trek in beide gevallen het vergelijk met de manager! Waarmee ik wil vragen: kan Bernstein dit maken omdat hij nu eenmaal een managementpositie heeft, of kan Bernstein dit maken doordat hij een groot gezag heeft verworven en zijn oprechtheid tot uiting komt? Welke musicus zou zich immers niet met liefde tot de orde hebben laten roepen door Bernstein? Dat is toch iets anders dan een geirriteerde manager.
Nico Wortel
Lid sinds 2019
De titel 'sadisme' komt niet terug in dit mooie voorbeeld. Bij sadisme gaat het om het genot van het bestraffen van een ander. Dat is hier niet zo.
De solist maakt een fout, maar hij heeft ook zo zijn grote eergevoel. Daar moet de dirigent maar mee kunnen omgaan. En dat kan hij, en hij laat dat zien. Hier speelt dus geen sadisme, maar fijngevoeligheid: opmerkingsvermogen, empathie, pure kracht dus.
Sadisme komt in organisaties helaas wel voor, en veel ook. De personen in kwestie zijn narcistisch, en laten een spoor van vernieling achter; zonder dat de directie dat in de gaten heeft. Narcisme komt steeds meer voor, dus het is een goede zaak, als personeelsmanagers zich daar wat beter op inlezen, om zo te voorkomen dat er nog meer narcistische managers worden aangesteld.
 
Permanent MBA op twitter! Zie hier&#8230;
[...] een artikel over hardvochtige managers. http://www.jongebazen.nl/md-wel-en-wee/managers-die-moeten-soms-naar-doen/ 8:45 PM Feb 2nd via [...]