‘Relaties zijn voor tortelduifjes, niet voor de werkvloer. Ze moeten niet babbelen maar poetsen. Ik heb vroeger in de havens gewerkt. Geen werk voor softies. Als je daar schrammen op je lijf had, waren dat de wapenfeiten van eerlijke arbeid. Je droeg ze met trots. Dat was beleving.' zegt manager Kick in het boek 'Voer voor jonge bazen' (zie http://www.jongebazen.nl/geen-categorie/leiderschap-leuk-maken-eindelijk-een-lekker-praktisch-boek) als hem wordt aangeraden af en toe naar de beleving van mensen te vragen, omdat dat goed is voor de relaties met zijn mensen.
'Tegenwoordig krijg je een zeurverhaal als je naar beleving vraagt. Ik doe dat allang niet meer. Gaat
nergens over. We hebben het zo zwaar, mekkeren ze dan. Terwijl ik ze vooral in het koffieverblijf zie. Natuurlijk moeten mensen weten wat je van ze verwacht. Maar dat weten ze echt wel hoor. Ze willen alleen niet werken. Ze willen op hun kont aan de Cote d’Azur liggen. Op hun 35e leven als gepensioneerden.
Daar hou ik niet van. Werken met je luie lijf. Dan heb je een hele goeie aan me. Maar ik vertel je dat ze heel goed weten wat je van ze verwacht, maar de welvaart heeft ze lui gemaakt. Dan worden ze bourgondiër en zo. En het bedrijf gaat de afgrond in.’
Wat vind je hiervan?
Hier vind je alle informatie over het boek 'Voer voor jonge bazen' van Bert: http://www.jongebazen.nl/geen-categorie/leiderschap-leuk-maken-eindelijk-een-lekker-praktisch-boek (Bert twittert op 'Goeroetweets').
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Aan de andere kant zijn veel (met name hoger opgeleiden) geen havenarbeiders zijn, en niet zozeer lui zijn maar willen ze serieus worden genomen. Ik heb regelmatig gezien dat mensen uit eigen initiatief wat extra proberen te doen en dat het management dit signaal niet oppakt. Deze mensen willen laten zien dat ze meer kunnen en dat ze kunnen doorgroeien. Het kan zijn dat het management daar niet aan kan of wil beginnen, maar dan moet dat openlijk gecommuniceerd worden:
‘Marie, je hebt een prachtig businessplan geschreven voor penetratie in de Chinese markt, maar we hebben jou aangenomen als assistent en er is gewoon geen vrije plaats om je een andere functie te laten doorgroeien. Je businessplan wordt gewaardeerd maar daar hebben we onze strategische afdeling/externe consultants voor.’ Pijnlijk, maar wel eerlijk, en Marie kan zelf op zoek naar ander werk. Bovendien wordt Marie serieus genomen want dit zijn valide argumenten van het management.
Wanneer hier echter niet open over wordt gedaan (‘Dank je wel Marie, zullen we naar kijken’ en dan vervolgens geen of ontwijkende reacties), dan leidt dit bij Marie tot frustratie. Wanneer haar dan gevraagd wordt over te werken dan zal je zien dat ze dat ook weigert: ‘Ik probeer wat extra’s te doen en jullie doen alsof jullie me niet horen, nou, verwacht dan maar niets van mij!’ En ‘Marie’ bestaat echt, en is zelfs toen een en ander te berde kwam in een functioneringsgesprek en de managers de vraag (weer) ontweken, boos van de tafel weggelopen. Ook geen nette reactie van haar, maar het komt wel ergens vandaan. En Marie is niet lui, verre van dat!
Ik ken veel hoogopgeleiden die lekker zeuren, bijvoorbeeld bij de koffiezetter (dat zie ik ook havenarbeiders wel doen), maar na deze sociale ontlading gaan zij weer knetterhard aan het werk en zij zijn mijns inziens dan ook verre van lui.
Maar ik ken ook mensen die continu zeuren EN (in mijn ogen) lui zijn; zo'n combinatie wil toch niemand als collega, manager, of ondergeschikte?
En wat te denken van mensen die wel lui zijn maar niet zeuren en dus mogelijk onzichtbaar blijven? Geef mij maar zeuren, daar kun je iets mee.