Kom niet aan mijn kantoor!

De binnendienstmedewerkers van bedrijf X zitten met
zijn allen in één - eigenlijk te krappe - ruimte. In het kantoor staan 10 bureaus, al dan niet “gescheiden” door halfhoge wandjes. Het is dan ook een gekakel van jewelste.
Meerdere mensen die tegelijk aan de telefoon zitten. Collega’s die bij wijze van overleg naar de andere kant van het kantoor roepen. Heeft iemand een vraag dan wordt die meteen gesteld en er wordt meteen antwoord verwacht. En iedereen bemoeit zich overal mee. Vaak staan er ook nog printers en kopieermachines te rammelen. 

Barbara is één van de medewerksters en zij wordt gek van het kabaal. Ze kan zich nauwelijks concentreren en gaat elke avond met hoofdpijn naar huis. Ze heeft het al meerdere keren tevergeefs besproken met haar baas. De oplossing zou eenvoudig zijn: een rustiger werkplek, maar ja, die is er helaas niet. Het hele kantoor zit vol, nergens is nog ruimte “over”. En een groter pand huren of een betere indeling maken zijn geen opties. Tenminste, zo luidt het antwoord van haar baas op de vraag of hij kan zorgen voor een betere werkplek. Bovendien, iedereen zit in dezelfde herrie en de anderen klagen niet.  

Klein detail: die baas heeft een groot kantoor voor zichzelf dat een oppervlakte van de halve kantoortuin beslaat. Hij zou natuurlijk zelf veel liever ook in de kantoortuin zitten, maar helaas kan dat bij zijn functie niet, want hij is vaak met vertrouwelijke zaken en gesprekken bezig. En driekwart van de tijd is hij niet aanwezig…

Barbara heeft het idee dat zijn eigen kantoor puur een statussymbool is. Hij lekker in zijn eentje een groot kantoor en het gepeupel allemaal bij elkaar. Wat kan ze doen om een betere werkplek te organiseren?