Klantgerichtcursus tijdens eten

Eens een leuke les krijgen in klantgerichtheid? Dan moet je even naar Rome vliegen. Tussen de Tiber en de vermaarde palazzostraat Via Giulia, niet ver van het nog vermaardere Campo de’ Fiori, ligt een erg goed restaurant.  Het heet Il Gonfalone en voor de mensen die Rome bezoeken: het adres is de Via del Gonfalone nummer 7. Eigenaar is Marco, een sympathieke ex-manager en sinds een paar jaar bluesgitarist.  Il Gonfalone is een plaats van onverwachte rust in het pompende hart van de Italiaanse hoofdstad. Je kunt er prima op adem komen wanneer je opgejaagd bent door de horden toeristen en de zee van verkeer die rondom het Vaticaan spoken. Wij zaten er vroeg in de avond, een uur of zeven. Omdat er pas vanaf half acht gegeten kan worden, kregen we een glas chianti. Na de eerste gang kwam Marco even een praatje maken, en daarna ging hij niet meer weg. Dat hebben wij wel vaker met horeca-eigenaren. Ik ken er wel een paar in de wereld. Als eigenaar doet Marco zelf weinig meer dan gasten ontvangen. Hij heeft geweldig personeel lopen in zijn sfeervolle restaurant. De ober is een kalende en deskundige Italiaan uit de periferie van Rome. Dat type ober zijn we in Nederland al jaren kwijt. Gesoigneerd, goed gekleed, hoffelijk en altijd bereid tot een advies. De kok is een neef van de vermaarde actrice Gina Lollobrigida. Een mollige Romein met een rustige, goedlachse instelling. Marco is een geboren Napolitaan die prachtig kan vertellen over Rome en Napoli. Vooral de verhalen over Napoli, zijn geboortestad, zijn de moeite waard. Ondertussen worden de meest verse gerechten gepresenteerd van pasta’s, groenten, vis en vlees. ’s Morgens halen ze alles vers op de Campo de’ Fiori. Je weet niet wat je proeft. En overal de juiste wijn bij. En daar waren ze bij ons niet karig mee. We kregen een paar glazen gratis. ‘You should try this one. Oh no, try this. And this. Wonderful wine. From the region yes.’En Marco, vroegen we, hoe kom je erbij om op zo’n fantastische plek een restaurant te beginnen? Hij lachte. Hij wist nog niet of het de goede keuze was. Hij moest nog wel hard werken. Liever deed hij nog minder. Hij had jarenlang veel te hard gewerkt. Was de hele wereld over geweest in een verantwoordelijke functie voor een grote organisatie. Had in de top gezeten. Maar dit leven beviel veel beter, ook al was het hard werken. Hij had van de ene op de andere dag gekozen om te breken met die flauwekul. Toen was hij ook gitaar gaan spelen. En nu was hij een gelukkig man. Als Napolitaan in Rome. Je moet er eigenlijk speciaal voor naar Rome , voor Il Gonfalone. Alles vers. En goede wijn. En even met Marco babbelen natuurlijk. Tussen de Tiber en Via Giulia. En dan even met elkaar roddelen over service.