Jasper Krabbe woekert met talent

Soms vrees ik wel eens dat schilderkunst, een vorm van ondernemen eigenlijk, op zijn retour is. Dat jonge bazen andere vormen van kunst hebben gevonden. Of dat ze worden weggezogen door sport, televisie of internet. En wel wat anders te doen hebben dan naar moderne meesters te gaan kijken. Trouwens, bestaan die wel, moderne meesters? Zijn er nog wel tijdgenoten die te vergelijken zijn met de groten van het verleden? Bestaan er nog Picasso’s, Modigliani’s, Da Vinci’s en Van Goghs? (zie www.egobert.wordpress.com)

Nederland heeft een geweldige schildertraditie. De vraag rijst dus of er in ons land nog grote schilders naar voren kunnen komen. In mijn hoofd groeit een bevestigend antwoord nadat ik het werk bewonderde van Jasper Krabbé, telg uit het getalenteerde Krabbé-geslacht (www.jasperkrabbe.com)  

Samen met mijn dochter en vriendin liep ik op eerste paasdag door Museum de Fundatie in Zwolle, en maakte kennis met het werk van Krabbé op de tentoonstelling ‘Memory Archive’: pasteltinten tussen grijs op de schilderijen, maar wel met duidelijke lijnen, en panelen vol naast en bij elkaar geplakte tekeningen. Het is moeilijk te verwoorden waarom het werk van Krabbé je raakt. De onderwerpen zijn niet groot of mytisch. Integendeel, het zijn alledaagse dingen: huizen, paarden, kinderen en portretten.

Het werk is ingetogen. Als er grote dingen, mythes of poëzie wordt gebruikt, dan wordt het klein gehouden. Twee mensen die omarmd naar een berg zitten te kijken. Een hond onder een tak. Nauwelijks horizons, zoals we gewend zijn uit de Chinese en Japanse kunst.

Maar het imponeert en het is indringend. Het lijkt alsof Jasper goed naar zijn oom Tim Krabbé heeft geluisterd, die ooit ongeveer zei dat de diepgang van een kunstwerk niet expliciet in het kunstwerk benoemd hoeft te worden. Een idee mag gevoeld worden, maar nooit al te nadrukkelijk.

Vooral de tekeningen vond ik adembenemend. Krabbé tekent op gebruikt materiaal. Enveloppen, boeken, karton. Hij wil beelden scheppen die zijn als ‘luchtspiegelingen’, als ‘fantomen na een droom’. Krabbé is op weg groot te worden. Hij had al tentoonstellingen in New York en Rio de Janeiro. Ik heb de indruk dat dit een schilder is die zijn tijdgenoten gaat ontstijgen. Iemand die tekent en schildert omdat hij tekenaar en schilder is en vanuit die Sitz im Leben zijn sporen trekt. Omdat hij niet anders kan.

De tentoonstelling in Museum de Fundatie duurt tot 10 mei, dus snel nog even gaan kijken, voordat het werk weer over de grens verdwijnt.