Inspirerende coach ernstig ziek!

Je hebt mensen die een grote invloed op je leven of carriere hebben gehad.  In mijn leven is dat onder andere G. uit Friesland.  Tussen 1995 en 2000 was ze mijn leidinggevende en ik heb in de 33 jaar die ik nu werk nooit meer een betere, meer ontwikkelingsgerichte gehad. Ze kon je enorm op je falie geven, destijds, maar je ook hartverwarmend complimenteren. (zie ook www.egobert.wordpress.com)

Op het moment dat ik haar voor het eerst zag schaatsen was ik zeer geïmponeerd. Een krachtige sportieve dame. Niet zacht voor zichzelf, niet zacht voor mensen die behept waren met een groot ego en aan zelfoverschatting leden. Die ego’s hebben slechte dagen gekend. Mensen verdragen geen scherpe kritiek, en die gaf ze destijds.

Wel probeerde en probeert ze ook altijd verbonden te blijven met mensen die ze op hun donder gaf, of eerlijk zei dat ze het niet in ze zag zitten. Dat lukt niet altijd, omdat Nederlanders nu eenmaal niet graag horen dat ze niet zo goed zijn als ze zelf denken. Dus waren er ook veel mensen die over haar roddelden.

Ik liep weg met haar. Ik had intussen ontdekt dat ik een groot ego had, en kende ook mijn beperkingen wel in 1995. Dat hielp bij het verdragen van de feedback, waarvan ik begreep dat het maar één doel had: je kwaliteit verbeteren. Ik had intussen geleerd, dat je openstellen voor feedback meer opleverde dan je ertegen verdedigen.

Ik had ook een zwak voor mensen die niet leden aan het Nederlandse gepamper. Dagelijks zie ik daarvan nog voorbeelden om me heen. Ik had altijd al wel meer met confronterende eerlijkheid, dan met diplomatieke glimlachjes en geveinsde complimenten. Liever een asshole die dat van zichzelf weet, dan iemand die zich voordoet als een engel des lichts, terwijl hij je schuur leegrooft.

G. is één van die mensen waarvan Heere Heeresma de schrijver vroeger ongeveer in deze woorden zei: ‘Er zijn een paar mensen die zijn als rotsen. Het zijn er niet veel. Ze liggen verspreid over een woest landschap.’

Nu doe ik haar ernstig te kort als ik haar alleen maar als een confronterende vrouw beschrijf. Natuurlijk, ze behoort tot het Friese stamboekvee van ‘niet lullen maar poetsen’.  Ze houdt niet van klagen. Het leven is geen rozentuin. Accepteer de schoonheid, maar ook de rotzooi. Maar ze kan ook bijzonder zacht zijn. Ik zei al: haar complimenten zijn hartverwarmend. Ze is vol aandacht. En dan niet omdat het moet, maar omdat ze echt belangstellend is.

En laat ik niet vergeten dat je ontzettend met haar kan lachen. Haar zienswijze maakt altijd de lach in mij los en G. ligt altijd dubbel als ik weer eens grappen loop te maken over menselijke kleingeestigheid. Daarbij ontzie ik haar en mezelf niet. Ik kan zo wel 40-50 momenten terughalen waarbij ons de tranen over de wangen liepen. Zoals op de momenten dat ik terughaal dat ze iemand weer eens meedogenloos zijn of haar vet gaf. Dat vindt ze zichzelf natuurlijk een vreselijke iezegrim.

G. is voor mij een onmisbare schakel geweest op een zeer essentieel moment in mijn levenspad. Ze kon me daarin omarmen en op mijn donder geven. Wat ik vooral toen erg hard nodig had, want ik was een behoorlijke ijdeltuit . Ik ben haar daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor geweest. Dat ik boeken schrijf, als interim manager en trainer/coach in de top van het Nederlandse bedrijfsleven rondloop, daarin is haar rol groot geweest.

Twee jaar geleden gaf G. een feest. Ze had borstkanker gehad en dat was afgerond. De ellende leek achter de rug. Borstkanker kunnen ze tegenwoordig goed behandelen. Het feest was prachtig. Ik schreef erover op mijn weblog. Haar sympathieke Senegalese man M. en haar innemende dochter F. zaten aan haar zijde als twee monumentale wezens uit een andere wereld. Er werd gedanst, gedronken en erg lekker gegeten.

Een paar maanden geleden kreeg ik een kaart van haar uit Vietnam.  Ze had het erg goed naar haar zin. Ze schreef dat we elkaar snel weer moesten zien. De laatste afspraak die we maakten, moest ik afzeggen, omdat mijn agenda enorm is volgelopen.  Geeft niet, we plannen snel wel wat anders, sms’te ze. En toen kwamen de ontijdingen.

Want het gaat op dit moment niet best met haar. Haar ziekte is terug. En helaas, niet in een vriendelijke vorm. Ze heeft een agressieve vorm. De oncoloog schrok deze week van haar ‘geelheid’.  Zelfs een chemokuur was niet handig, want dat zou ze waarschijnlijk niet overleven.

‘Deze realiteit komt erg hard aan’, mailde ze haar vrienden, al voel ik wel dat ik steeds zwakker word, ik wilde toch blijven geloven op betere tijden waarin ik nog een  keer kon zwemmen, salsa dansen en kon koffie drinken bij mijn favoriete grandcafé en ....,  en.... en........alles wat het leven me zo geweldig heeft geboden. Het zit er allemaal niet meer in.’

Omdat ze niet teveel bezoek wil vanwege haar vermoeidheid, sms’en we regelmatig. ´Het is zooo klote om zo moe te zijn´ smste ze me.  Soms is ze vol energie, soms heeft ze gewoon geen energie, meldde ze verder. U begrijpt het, daar word je heel erg stil van als vriend. Je wilt iets, maar je kunt niets. Je kunt alleen maar toekijken en hopen dat het allemaal een beetje meevalt.

Ze bestond het ook nog om een grap te maken per sms. Maar die was persoonlijk en moet ik de mensen helaas onthouden. Ik hoop, en roep het universum en alle goden van dat universum aan dat ze toch de salsa nog zal dansen, en dat ik nog vaak hard met haar kan lachen. Om de mensen, om haar en om mezelf.