Haviken en botterikken: wie heeft u voorkeur?

Er zit een groot verschil tussen:

-dat wat mensen willen (hun doel); en

-dat wat ze uitstralen om die wil vorm te geven (hun gedrag).

De vraag die ik me altijd stel tijdens mijn werk, is: is iemand eerlijk over dat wat hij wil? Met andere woorden: welke vorm kiest hij om zijn wil gestalte te geven? Opvallend is hoe vaak mensen niet voor eerlijkheid kiezen. Ze kiezen strategieën. En ze worden daar opvallend vaak voor beloond door hun werkgevers.

In de top is vorm, dat wat iemand uitstraalt, meestal veel belangrijker dan inhoud. Niet onmiddellijk zeggen wat je wilt werkt dan beter. Vooral als de verdere persoonlijkheids-layout lekker wordt gevonden door de context, waarbinnen iemand zijn werk doet. Anderen bepalen daarbij wat lekker is en dat kan je behoorlijk van jezelf verwijderen. Ik praat hier uit eigen ervaring. Ik heb me meerdere malen in mijn leven door succes laten beetnemen. Dan rijst je ster, en verbeeld je je tijdelijk dat je inderdaad een geweldige kerel bent. Wat je dan weer uitstraalt. Vicieuze cirkel, maar dan in het positieve.

Totdat de ster van een ander hoger rijst. En die krijgt dat beter gedaan wat hij wil. Door zijn uitstraling.

Zo kan je je onzeker voelen, en een en al zelfvertrouwen uitstralen. Nonverbaal ben je perfect in balans, mensen complimenteren je en daar slaap je lekker op in, maar je voelt op een dieper niveau dat je iets mist. Zelfrespect.

Oprechte mensen hebben dat probleem niet. Ik werk vaak in technische omgevingen, waar directheid veel voorkomt, en soms de grens van botheid overschrijdt. Betrokkenen groeien niet boven hun functie uit, zelfs niet als ze erg intelligent zijn.

Hoe komt dat? Omdat ze op hun vorm worden beoordeeld. Die is niet ‘beschaafd’ genoeg. Niet ‘gecontroleerd’ genoeg. Niet ‘aantrekkelijk’ genoeg. Vorm staat inhoud in de weg.

Toppers zijn zelden bot in het openbaar. Al in de tijd van de Romeinen was welbespraaktheid en uiterlijke beschaving bepalend voor de acceptatie van je boodschap. Ondertussen gaf je in het verborgene orders om mensen te ruïneren of voor de leeuwen te gooien.

Het ontgaat me niet, dat beschaafd gedrag in organisaties veel verbergt. Men straalt integriteit uit, terwijl men moedwillig mensen ontslaat om zelf te scoren. Het zelf scoren is op geen enkele manier in de vorm waarneembaar.

Moraal van dit verhaal? Moge er iets meer zichtbaar worden van de werkelijke aard van mensen. En de botterikken af en toe wat serieuzer genomen worden. En de haviken met hun verborgen praktijken aan het licht van de werkelijkheid blootgesteld worden.

En waarom? Omdat het ons zou kunnen helpen dingen beter te laten verlopen. Graag je reactie.