Feedbacktraining loopt op niets uit!

Het effect van trainingen kan heel goed zijn. Als er goede trainers zijn die de essentie weten te raken. Trainers die niet met zichzelf bezig zijn, of met hun modellen lopen te preken. Dat het mis kan gaan, zie je nogal eens in feedbacktrainingen. In het onderstaande voorbeeld had de trainster een goed gevoel over de dag. Ze vond dat er 'hard gewerkt' was en dat er veel bereikt was. Ze merkte op dat de groep er aan het begin van de dag heel anders bij had gezeten dan aan het einde van de dag. Ooit leerde ik iets geweldigs van René ten Bos van Schouten en Nelissen. René zei: Trainers denken altijd dat zij iets geweldigs hebben gedaan of doen, maar aan het einde van de dag bepalen de mensen zelf wel wat ze mee naar hun werkplek nemen. Lees wat er de ochtend na de training gebeurde.

Ze waren naar een feedbacktraining geweest met kantoor. Met zijn achten waren ze de hei op geweest. De teamleider Ab vond het tijd om de samenwerking te verbeteren, en de relaties te versterken op de afdeling. Hij had het gevoel dat er iets broeide, maar hij kon het niet ‘grijpen’, zei hij. Sommige teamleden hadden gegrijnsd toen hij dat zei.

-Kom dan ook eens op de afdeling, zei Marlon die altijd als eerste het woord nam in het team. Als je op de afdeling komt, zie je het vanzelf. Je bent er te vaak niet.

-Wij weten wel wat er broeit, had Ed gezegd.

-Vertel het me dan, moedigde Ab de mensen aan.

-We kijken wel uit, antwoordde Marlon. Daar komt stront van.

De ochtend na de training was Marlon zoals gebruikelijk het eerst op het werk. Toen Ed om kwart over zeven binnenkwam, zag hij hem met een kop koffie zitten aan het raam van hun kantoor op de 16^e verdieping. Het uitzicht over de stad was indrukwekkend.

-Zo, ook weer op de camping?, vroeg Ed.

Marlon snifte iets dat er uit moest zien als lachen.

-Hou je feed bek man.

Ed schaterde.

-Weer goed geslapen, merk ik.

-Nauwelijks. De jongste was grieperig. En ik kreeg die verdomde workshop niet uit mijn hoofd.

Ed lachte dat hij zich die niet meer kon herinneren. Marlon kon nog niet lachen.

-De hypocrisie van die gasten van het culturele blok. Ik kan me daar zo kwaad over maken.

Het culture blok waren vier collega’s die aan één blok werkten. Mensen die van literatuur en theater hielden. Ed en Marlon zaten aan dat wat het bonbon blok werd genoemd, omdat ze altijd chocola zaten te eten.

-Ze zaten de vermoorde onschuld te spelen, beaamde Ed.

-En dan zegt Ab achteraf dat we niet open waren. Als team niet. Hij ziet toch ook wel dat het culturele blok schijnheilig doet en dat wij daardoor niet open kunnen zijn.

-Inderdaad. Dat keert zich als een boemerang tegen je.

-Die feedbackoefening was een lachertje. Niemand zei echt wat hij vond. En die trainster maar complimenten maken. En Ab maar naast haar zitten glimlachen, en ondertussen uitnodigend rondkijken. Ik werd spontaan incontinent.

-Ab zit altijd graag naast mooie meiden.

Ed pakte zijn laptop uit en ging achter zijn bureau zitten.

-Gewoon vergeten, dat lijkt me het beste. Niet meer over praten. En als ze het ter sprake brengen hier, zwijgen en in een donkerblauw niets gaan zitten staren.

-Lijkt mij ook, zei Marlon. Terug naar de waan van de dag, daar waar alles gewoon is wat het is.

En de waan zou die dag dwars door ramen en deuren het kantoor binnenkomen, als neutrino’s die zich nergens aan storen.

Bert Overbeek geeft trainingen, workshops en lezingen. Voor info: pitcher.support@hetnet.nl Hij is bovendien een succesvol coach en schrijver. Zie www.pitchersupport.jimdo.com   Bert twittert op Goeroetweets en heeft een jongebazen-groep op Linkedin.